بتا پای این ره نداری چه از سنایی غزنوی غزل 394
1. بتا پای این ره نداری چه پویی
دلا جان آن بت ندانی چه گویی
کودکی داشتم خراباتی از سنایی غزنوی غزل 395
1. کودکی داشتم خراباتی
می کش و کمزن و خرافاتی
ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی از سنایی غزنوی غزل 396
1. ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی
جانرا به دو شکر ز غم هجر نباتی
غالیه بر عاج برآمیختی از سنایی غزنوی غزل 397
1. غالیه بر عاج برآمیختی
مورچه از عاج برانگیختی
باز این چه عیاری را شب پوش از سنایی غزنوی غزل 398
1. باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی
آشوب دل ما را بر جوش نهادستی
تا مسند کفر اندر اسلام از سنایی غزنوی غزل 399
1. تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی
در کام دلم زهری ناکام نهادستی
اگر در کوی قلاشی مرا یکبار از سنایی غزنوی غزل 400
1. اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی
مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی
دلا تا کی سر گفتار داری از سنایی غزنوی غزل 401
1. دلا تا کی سر گفتار داری
طریق دیدن و کردار داری
آن دلبر عیار من ار یار منستی از سنایی غزنوی غزل 402
1. آن دلبر عیار من ار یار منستی
کوس «لمن الملک» زدن کار منستی
یار اگر در کار من بیمار از سنایی غزنوی غزل 403
1. یار اگر در کار من بیمار ازین به داشتی
کار این دلخسته را بسیار ازین به داشتی
صنما آن خط مشکین که فراز از سنایی غزنوی غزل 404
1. صنما آن خط مشکین که فراز آوردی
بر گل از غلیه گوی که طراز آوردی
ای راه ترا دلیل دردی از سنایی غزنوی غزل 405
1. ای راه ترا دلیل دردی
فردی تو و آشنات فردی