غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن با رهی یک دم بساز و خرمی را ساز کن

2 جامهٔ جنگ از سر خود برکش و خوش طبع باش خانهٔ لهو و طرب را یک زمان در باز کن

3 چند گه در رزم شه پرواز کردی گرد خصم گرد جام می کنون در بزم ما پرواز کن

4 یک زمان با عشق خود می خور و دلشاد زی ترکی و مستی مکن چندان که خواهی ناز کن

1 ای به راه عشق خوبان گام بر میخواره زن نور معنی را ز دعوی در میان زنار زن

2 بر سر کوی خرابات از تن معشوق هست صدهزاران بوسه بر خاک در خمار زن

3 قیل و قال لایجوز از کوی دل بیرون گذار بر در همت ز هستی پس قوی مسمار زن

4 تا تویی با تو نیایی خویشتن رنجه مدار بر در نادیده معنی خیمهٔ اسرار زن

1 دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده‌ایم رحم کن بر ما که بس جان خسته و دل مرده‌ایم

2 ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو از سر کوی تو بر سر سنگ و سیلی خورده‌ایم

3 بندگی کردیم و دیدیم از تو ما پاداش خویش زرد رخساریم و از جورت به جان آزرده‌ایم

4 ما عجب خواریم در چشم تو ای یار عزیز گویی از روم و خزر نزدت اسیر آورده‌ایم

1 تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم اندر صف دلسوختگان نام گرفتیم

2 در آتش تیمار تو تا سوخته گشتیم در کنج خرابات می خام گرفتیم

3 از مدرسه و صومعه کردیم کناره در میکده و مصطبه آرام گرفتیم

4 خال و کله تو صنما دانه و دامست ما در طلب دانه ره دام گرفتیم

1 ای دوست ره جفا رها کن تقصیر گذشته را قضا کن

2 بر درگه وصل خویش ما را با حاجب بارت آشنا کن

3 در صورت عشق ما نگارا بدخویی را ز خود جدا کن

4 آخر روزی برای ما زی آخر کاری برای ما کن

1 عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره‌ای باد دستی خاکیی بی آبی آتشپاره‌ای

2 زین یکی شنگی بلایی فتنه‌ای شکر لبی پای بازی سر زنی دردی کشی خونخواره‌ای

3 گه در ایمان از رخ ایمان فزایش حجتی گاه بر کفر از دو زلف کافرش پتیاره‌ای

4 کی بدین کفر و بدین ایمان من تن در دهد هر کرا باشد چنان زلف و چنان رخساره‌ای

1 من نه ارزیزم ز کان انگیخته من عزیزم از فلک بگریخته

2 چرخ در بالام گوهر تافته طبع در پهنام عنبر بیخته

3 آسمان رنگم ولیک از روی شکل آفتابی از هلال آویخته

4 از برای کسب آب روی خویش آبروی خود به عمدا ریخته

1 ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن عاشقی آری ولیکن بر مراد خویشتن

2 تا ترا در دل چو قارون گنجها باشد ز آز چند گویی از اویس و چند گویی از قرن

3 در دیار تو نتابد ز آسمان هرگز سهیل گر همی باید سهیلت قصد کن سوی یمن

4 از مراد خویش برخیز ار مریدی عشق را در یمن ساکن نگردی تا که باشی در ختن

1 از پی تو ز عدم ما به جهان آمده‌ایم نز برای طرب و لهو و فغان آمده‌ایم

2 عشق نپذیرد هستی و پرستیدن نفس ما ازین معنی بی نام و نشان آمده‌ایم

3 تا کی از نسبت بی اصل همی لاف زنیم کز غرور خود بی خود به زبان آمده‌ایم

4 مانده در بند زمانیم و زمان ما را نه در مکانیم نه از بهر مکان آمده‌ایم

1 ای نگار دلبر زیبای من شمع شهرافروز شهرآرای من

2 جز برای دیدنت دیده مباد روشنایی دیدهٔ بینای من

3 جان و دل کردم فدای مهر تو خاک پایت باد سر تا پای من

4 از همه خلقان دلارامم تویی ای لطیف چابک زیبای من