غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر بر سر کویت خروشان ایستادیم ای پسر

2 زلف تو دام است و خالت دانه و ما ناگهان بر امید دانه در دام اوفتادیم ای پسر

3 گاه با چشم و دل پر آتش و آب ای نگار گاه با فرق و دو لب بر خاک و بادیم ای پسر

4 تا دل ما شد اسیر عقرب زلفین تو همچو عقرب دست‌ها بر سر نهادیم ای پسر

1 ای ناگزران عقل و جانم وی غارت کرده این و آنم

2 ای نقش خیال تو یقینم وی خال جمال تو گمانم

3 تا با خودم از عدم کمم کم چون با تو بوم همه جهانم

4 در بازم با تو خویشتن را تا با تو بمانم ار بمانم

1 لبیک زنان عشق ماییم احرام گرفته در وفاییم

2 در کوی قلندری و تجرید در کم زدن اوفتاده ماییم

3 جز روح طوافگه نداریم کز بادیهٔ هوا برآییم

4 گر در خور خدمتت نباشیم سقایی راه را بشاییم

1 می ده پسرا که در خمارم آزردهٔ جور روزگارم

2 تا من بزیم پیاله بادا بر دست زیار یادگارم

3 می رنگ کند به جامم اندر بس خون که ز دیده می‌ببارم

4 از حلقه و تاب و بند زلفت هم مومن و بستهٔ زنارم

1 ای ساقی خیز و پر کن آن جام کافتاده دلم ز عشق در دام

2 تا جام کنم ز دیده خالی وز خون دو دیده پر کنم جام

3 ایام چو ما بسی فرو برد تا کی بندیم دل در ایام

4 خیزیم و رویم از پس یار گیریم دو زلف آن دلارام

1 غریبیم چون حسنت ای خوش پسر یکی از سر لطف بر ما نگر

2 سفر داد ما را چو تو تحفه‌ای زهی ما بر تو غلام سفر

3 نظرمان مباد از خدای ار به تو جز از روی پاکیست ما را نظر

4 دل تنگ ما معدن عشق تست که هم خردی و هم عزیزی چو زر

1 ای چهرهٔ تو چراغ عالم با دیدن تو کجا بود غم

2 شد خلد به روی تو سرایم بی روی تو خلد شد جهنم

3 ای شمسهٔ نیکوان به خوبی چون تو دگری نزاد ز آدم

4 کوی تو شدست باغ عشاق باریده بر او ز دیده هانم

1 مسلم کن دل از هستی مسلم دمادم کش قدح اینجا دمادم

2 نه زان می‌ها کز آن مستی فزاید از آن می‌ها که از جانم کم کند غم

3 حریفانت همه یکرنگ و دلشاد چو بسطامی و ابراهیم ادهم

4 جنید و شبلی و معروف کرخی حبیب و آدم و عیسی مریم

1 خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم زنیم وین تن مجروح را از مفلسی مرهم زنیم

2 تیغ هجران از کف اخلاص بر حکم یقین در گذار مهرهٔ اصل بنی آدم زنیم

3 جمله اسباب هوا را برکشیم از تن سلب پس تبرا را برو پوشیم و کف بر هم زنیم

4 از علایقها جدا گردیم و ساکن‌تر شویم بر بساط نیستی یک چند گاهی دم زنیم

1 تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز اندر طریق عشق مسلم نه‌ای هنوز

2 عاشق نباشد آنکه مر او را خبر بود از سردی زمستان و ز گرمی تموز

3 در کوی عشق راست نیابی چو تیر و زه تا پشت چون کمان نکنی روی همچو توز

4 چون در میان عشق چو شین اندر آمدی چون عین و قاف باش همه ساله پشت قوز