غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 چون نهی زلف تافته بر گوش چون نهی جعد بافته بر دوش

2 از دل من رمیده گردد صبر وز تن من پریده گردد هوش

3 نه عجب گر خروش من بفزود تا شد آن عارض تو غالیه پوش

4 ماه در آسمان سیاه شود خلق عالم برآورند خروش

1 خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم نفس کلی را بدل بر نقش شادروان کنیم

2 دشنهٔ تحقیق برداریم ابراهیم وار گوسفند نفس شهوانی بدو قربان کنیم

3 گر برآرد سر چو فرعون اندرین ره شهوتی ما بر او از عقل سد موسی عمران کنیم

4 در دل ار خیل خیال از سحر دستان آورد از درخت صدق بر روی صد عصا ثعبان کنیم

1 الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری خوش شراب تلخ ما را ده که هست این روزگاری خوش

2 سزد گر ما به دیدارت بیاراییم مجلس را چو شد آراسته گیتی به بوی نوبهاری خوش

3 همی بوییم هر ساعت همی نوشیم هر لحظه گل اندر بوستانی نو مل اندر مرغزاری خوش

4 گهی از دست تو گیریم چون آتش می صافی گهی در وصف تو خوانیم شعر آبداری خوش

1 آمد بر من جهان و جانم انس دل و راحت روانم

2 بر خاستمش به بر گرفتم بفزود هزار جان به جانم

3 از قد بلند و زلف پشتش گفتم که مگر به آسمانم

4 چون سر بنهاد در کنارم رفت از بر من جهان و جانم

1 چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس رو که ازین دلبران کار تو داری و بس

2 با رخ تو کیست عقل جز که یکی بلفضول با لب تو کیست جان جز که یکی بلهوس

3 کفر معطل نمود زلفت و دین حکیم نان موذن ببرد رویت و آب عسس

4 با رخ و با زلف تو در سر بازار عشق فتنه به میدان درست عافیت اندر حرس

1 من کیستم ای نگار چالاک تا جامه کنم ز عشق تو چاک

2 کی زهره بود مرا که باشم زیر قدم سگ ترا خاک

3 صد دل داری تو چون دل من آویخته سرنگون ز فتراک

4 در عشق تو غم مرا چو شادی وز دست تو زهر همچو تریاک

1 تا من به تو ای بت اقتدی کردم بر خویش به بی دلی ندی کردم

2 از بهر دو چشم پر ز سحر تو دین و دل خویش را فدی کردم

3 آن وقت بیا که من ز مستوری در شهر ز خویش زاهدی کردم

4 همچون تو شدم مغ از دل صافی خود را ز پی تو ملحدی کردم

1 هر که او معشوق دارد گو چو من عیار دار خوش لب و شیرین زبان خوش عیش و خوش گفتار دار

2 یار معنی دار باید خاصه اندر دوستی تا توانی دوستی با یار معنی دار دار

3 از عزیزی گر نخواهی تا به خواری اوفتی روی نیکو را عزیز و مال و نعمت خوار دار

4 ماه ترکستان بسی از ماه گردون خوبتر مه ز ترکستان گزین و ز ماه گردون دون عار دار

1 جانا ز غم عشق تو من زارم من زار از تودهٔ سیسنبر در بارم در بار

2 هر چند که بیزار شدم من ز جفاهات زین مایهٔ بیزاری بیزارم بیزار

3 تا در کف اندوه بماندست دل من زین محنت و اندوه بر آزارم آزار

4 از بهر رضای دل تو از دل و از جان ای دوست به جان تو که آوارم آوار

1 بی صحبت تو جهان نخواهم بی خشنودیت جان نخواهم

2 گر جان و روان من بخواهی یک دم زدنت امان نخواهم

3 جان را بدهم به خدمت تو من خدمت رایگان نخواهم

4 رضوان و بهشت و حور و عین را بی روی تو جاودان نخواهم