غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 هر کرا در دل بود بازار یار عمر و جان و دل کند در کار یار

2 خاصه آن بی دل که چون من یک زمان بر زمین نشکیبد از دیدار یار

3 کبک را بین تا چگونه شد خجل زان کرشمه کردن و رفتار یار

4 بنگر اندر گل که رشوت چون دهد خون شود لعل از پی رخسار یار

1 روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم آن روز دل خلق و سر خویش ندارم

2 چندین چه کنی جور و جفا با من مسکین چون طاقت هجرت من درویش ندارم

3 در مجمرهٔ عشق و غمت سوخته گشتم زین بیش سر گفت و کمابیش ندارم

4 تا سلسلهٔ عشق تو بربست مرا دست جز سلسله بر دست دل ریش ندارم

1 از فلک در تاب بودم دی و دوش وز غمت بی تاب بودم دی و دوش

2 با لب خشک از سرشک دیدگان در میان آب بودم دی و دوش

3 گاه می‌خوردم گه از بحر دعا روی در محراب بودم دی و دوش

4 بی رخ تو در میان بحر آب با نبید ناب بودم دی و دوش

1 بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش مشک پاشان از دور زلف و بوسه باران از لبش

2 صد هزاران جسم و جان افشان و حیران از قفاش از برای بوسه چیدن گرد سایهٔ مرکبش

3 خنجری در دست و «من یرغب» کنان عیاروار جسم و جان عاشقان تازان سوی «من برغبش»

4 بهر دفع چشم زخم مستش را چو من خیل خیل انجم همی کردند یارب یاربش

1 صبح پیروزی برآمد زود بر خیز ای پسر خفتگان از خواب ناپاکی برانگیز ای پسر

2 مجلس ما از جمال خود برافروز ای غلام می ز جام خسروانی در قدح ریز ای پسر

3 یک زمان با ما به خلوت می بخور خرم بزی یک زمان با ما به کام دل برآمیز ای پسر

4 عاشقان را از کنار و بوسه دادن چاره نیست دل بنه بر بوسه دادن هیچ مستیز ای پسر

1 ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش فتنهٔ عشاق شهری شمسهٔ خوبان کش

2 گاه آن آمد از وصل تو بستانیم داد زین جهان حیله‌ساز و روزگار کینه کش

3 باده‌ای خواهیم تلخ و مجلسی سازیم نغز مطربی ناهید طبع و ساقیی خورشید فش

4 در جهان ما را کنون شش چیز باید تا بود زخم ما بر کعبتین خرمی امروز شش

1 برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش وین گفت مرا خوار مدار ای پسر خوش

2 باده خور و مستی کن و دلداری و عشرت و اندوه جهان باد شمار ای پسر خوش

3 رنج و غم بیهوده منه بر دل و بر جان و آن چت بنخارد بمخار ای پسر خوش

4 خواهی که بود خاک درت افسر عشاق در باده فزون کن تو خمار ای پسر خوش

1 دلبرا تا نامهٔ عزل از وصالت خوانده‌ام ای بسا خون دلا کز دیده بر رخ رانده‌ام

2 بر نشان هرگز ندیدم بر دل بی رحم تو گر چه هر تیری که اندر جعبه بد بفشانده‌ام

3 ظن مبر جانا که من برگشته‌ام از عاشقی یا دل از دست غم هجران تو برهانده‌ام

4 زان همی کمتر کنم در عشق فریاد و خروش کاتش دل را به آب دیدگان بنشانده‌ام

1 ای دیدن تو حیات جانم نادیدنت آفت روانم

2 دل سوخته‌ای به آتش عشق بفروز به نور وصل جانم

3 بی‌عشق وصال تو نباشد جز نام ز عیش بر زبانم

4 اکنون که دلم ربودی از من بی روی تو بود چون توانم

1 به دردم به دردم که اندیشه دارم کز آن یاسمین بر تهی شد کنارم

2 به وقتی که دولت بپیوست با من بپیوست هجرش به غم روزگارم

3 که داند که حالم چگونست بی تو که داند که شبها همی چون گذارم

4 خیالش ربودست خواب از دو چشم گرفتنش باید همی استوارم