غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 از دوست به هر جوری بیزار نباید شد از یار به هر زخمی افگار نباید شد

2 ور جان و دل و دین را افگار نخواهی کرد با عشق خوش شوخی در کار نباید شد

3 گر زان که چو عیاران از عهده برون نایی دلدادهٔ آن چابک عیار نباید شد

4 هر گه که به ترک جان آسان نتوانی گفت پس عاشق آن دلبر خونخوار نباید شد

1 دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد از وجود نیستی باید که خط بر جان کشد

2 در نوردد مفرش آزادگی از روی عقل رخت بدبختی ز دل از خانهٔ احزان کشد

3 گر چه دشوارست کار عاشقی از بهر دوست از محبت بر دل و جان رخت عشق آسان کشد

4 رهروی باید که اندر راه ایمان پی نهد تا ز دل پیمانهٔ غم بر سر پیمان کشد

1 ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد دور از ره هجر تو وصالی دگر آمد

2 در دیده خیالی که مرا بد ز رخ تو یکباره همه رفت و خیالی دگر آمد

3 بر مرکب شایسته شهنشاه شکوهت بر تخت دل من به جمالی دگر آمد

4 شد نقص کمالی که مرا بود به صورت در عالم تحقیق کمالی دگر آمد

1 بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند هیچ کس دیدی که بر مه چنبر از عنبر کند

2 گه ز مشک سوده نقش آرد همی بر آفتاب گه عبیر بیخته بر لالهٔ احمر کند

3 گرد زنگارش پدید آمد ز روی برگ گل ترسم امسالش بنفشه از سمن سر بر کند

4 ای دریغا آن پریرو از نهیب چشم بد سوسن آزاده را در زیر سیسنبر کند

1 گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند صدهزاران ماه آن شب خدمت ماهی کند

2 باد لطفت گر به دارالملک انسان بروزد هر یکی را بر مثال یوسف چاهی کند

3 من چه سگ باشم که در عشق تو خوش یک دم زنم آدم و ابلیس یک جا چون به همراهی کند

4 هر که از تصدیق دل در خویشتن کافر شود بی خلافی صورت ایمانش دلخواهی کند

1 وصال حالت اگر عاشقی حلال کند فراق عشق همه حالها زوال کند

2 وصال جستن عاشق نشان بی‌خبریست که نه ره همهٔ عاشقان وصال کند

3 رهیست عشق کشیده میان درد و دریغ طلب در او صفت بی خودی مثال کند

4 نصیب خلق یکی خندقی پر از شهوت در او مجاز و حقیقت همی جدال کند

1 مردمان دوستی چنین نکنند هر زمان اسب هجر زین نکنند

2 جنگ و آزار و خشم یکباره مذهب و اعتقاد و دین نکنند

3 چون کسی را به مهر بگزینند دیگری را بر او گزین نکنند

4 در رخ دوستان کمان نکشند بر دل عاشقان کمین نکنند

1 گر سال عمر من به سر آید روا بود اندی که سال عیش همیشه به جا بود

2 پایان عاشقی نه پدیدست تا ابد پس سال و ماه و وقت در او از کجا بود

3 ای وای و حسرتا که اگر عشق یک نفس در سال و ماه عمر ز جانم جدا بود

4 ای آمده به طمع وصال نگار خویش نشنیده‌ای که عشق برای بلا بود

1 آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود و آفرین بادا بر آن کس کو ترا در خور بود

2 آفرین بر جان آن کس کو نکو خواهت بود شادمان آن کس که با تو در یکی بستر بود

3 جان و دل بردی به قهر و بوسه‌ای ندهی ز کبر این نشاید کرد تا در شهرها منبر بود

4 گر شوم من پاسبان کوی تو راضی بوم خود ببخشایی بر آن کش این هوس درسر بود

1 چون دو زلفین تو کمند بود شاید ار دل اسیر بند بود

2 گوییم صبر کن ز بهر خدا آخر این صبر نیز چند بود

3 خواجه انصاف می بباید داد با چنین رخ چه جای پند بود

4 سرو را کی رخ چو ماه بود ما را کی لب چو قند بود