از دوست به هر جوری بیزار نباید شد از سنایی غزنوی غزل 120
1. از دوست به هر جوری بیزار نباید شد
از یار به هر زخمی افگار نباید شد
دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد از سنایی غزنوی غزل 121
1. دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد
از وجود نیستی باید که خط بر جان کشد
ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد از سنایی غزنوی غزل 122
1. ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد
دور از ره هجر تو وصالی دگر آمد
بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند از سنایی غزنوی غزل 123
1. بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند
هیچ کس دیدی که بر مه چنبر از عنبر کند
گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند از سنایی غزنوی غزل 124
1. گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند
صدهزاران ماه آن شب خدمت ماهی کند
وصال حالت اگر عاشقی حلال کند از سنایی غزنوی غزل 125
1. وصال حالت اگر عاشقی حلال کند
فراق عشق همه حالها زوال کند
مردمان دوستی چنین نکنند از سنایی غزنوی غزل 126
1. مردمان دوستی چنین نکنند
هر زمان اسب هجر زین نکنند
گر سال عمر من به سر آید روا بود از سنایی غزنوی غزل 127
1. گر سال عمر من به سر آید روا بود
اندی که سال عیش همیشه به جا بود
آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود از سنایی غزنوی غزل 128
1. آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود
و آفرین بادا بر آن کس کو ترا در خور بود
چون دو زلفین تو کمند بود از سنایی غزنوی غزل 129
1. چون دو زلفین تو کمند بود
شاید ار دل اسیر بند بود
عاشق و یار یار باید بود از سنایی غزنوی غزل 130
1. عاشق و یار یار باید بود
در همه کار یار باید بود
هزار سال به امید تو توانم بود از سنایی غزنوی غزل 131
1. هزار سال به امید تو توانم بود
هر آنگهی که بیایم هنوز باشد زود