غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 گرنه یک گل چون گل روی تو در گلزار نیست نالهٔ بلبل چرا چون نالهٔ من زار نیست

2 بر سر بالینم آ وقت نگاه واپسین تا بدانی جان سپردن آنچنان دشوار نیست

3 گو هوای عشق بازی را ز سر بیرون کند هرکه او را طالعی چون طالع اغیار نیست

4 تا به کی بیدار خواهی بود دانی چشم من؟ تا که چشم بخت من چون چشم من بیدار نیست

1 روشن از شعلهٔ دل عارض جانانهٔ ماست شمع را روشنی از آتش پروانهٔ ماست

2 حاجتی نیست که پرسی ز کسی در همه شهر خانه‌ای را که ندانی تو همین خانهٔ ماست

3 عاقلی گر نبود شیوهٔ طفلان چه عجب سرو کار همه با این دل دیوانهٔ ماست

4 مست عشق نو نشاید همه کس ورنه شوند عالمی مست ازین می که به پیمانهٔ ماست

1 یاری مخواه از آن که به ما سازگار نیست یاری که یار اهل وفا نیست یار نیست

2 آسودگی زوصل مجوز انکه هیچ گه بلبل به بی قراری فصل بهار نیست

3 ناکامی دل است اگر کام روزگار چون من کسی به کام دل روزگار نیست

4 با هر که خلف وعده کند شرمسار ازوست رشک آیدم به هر که ازو شرمسار نیست

1 بدامگاه غمت دل فتاده و شاد است که با غمت ز غم هر دو عالم آزاد است

2 شود زوصل تو محکم بنای عمر اما بنای وصل تو چون عمر سست بنیاد است

3 هزار قصه ز خسرو به بزم شیرین است حکایتی که نباشد حدیث فرهاد است

4 ز خویشتن خبرم نیست این قدر دانم که خاکی از ستم روزگار بر باد است

1 امشب آن شمع شب‌افروز به کاشانهٔ کیست روشن از ماه جهان‌تاب رخش خانهٔ کیست

2 آنکه ز افسانهٔ من دوش نمی‌رفت به خواب امشبش دیده به خواب خوش از افسانهٔ کیست

3 زلف و خالی همه دین و دل خلقی بربود کس ندانست که این دام که آن دانهٔ کیست

4 صد پری جلوه‌گر از هر طرفی بین چه عجب گر نداند دل سر گشته که دیوانهٔ کیست

1 خوش دولتی است وصل تو نعمت حیات اما دریغ ازین که بود هر دو بی ثبات

2 خلقی به جستجوی تو دایم به بزم من وین طرفه تر که من همه شب جویم از خدات

3 نبود عجب اگر به سر کویت آورند زاهد ز کعبه روی و برهمن ز سو منات

4 جز لعل آن که سبزه ی خط سر زده از آن کی دیده کس نبات کزو سر زند نبات

1 درین زمانه به هر گوشه بی زبانی هست که بر زبان همه را از تو داستانی هست

2 به آن رسیده جفایت که عاشقان زین پس نیاورند به خاطر که آسمانی هست

3 خوشم که قوت آهم نماند و او به گمان که در جفای وی ام طاقت و توانی هست

4 ز آب تیغ تو سیراب هر که شد دانست که آب زندگی و عمر جاودانی هست

1 جان کیست ندانم که در این شهر برایت ناکرده فدای همه جانها به فدایت

2 حسنت ز حد افزون شد و غیرت نگذارد کز چشم بد خلق سپارم به خدایت

3 تأثیر دعایش سبب ترک جفا شد ای کاش نبودی اثری ای دل به دعایت

4 با این که بود جای تو دایم به دل من هر لحظه ندانم که به جویم زکجایت

1 چسان سراغ تو گیرم ز خلق من که برایت شدم هلاک وز غیرت نخواستم ز خدایت

2 به من ز ترک جفایت کنون که بر سر رحمی همان رسد که در آغاز عاشقی ز جفایت

3 مرا چه سود که کاهد جدا ز لعل توام جان که جان به جسم فزاید زلعل روح فزایت

4 زوال حسن تو خواهیم یا وفای تو اما تو آن کسی که نه نفرین اثر کند نه دعایت

1 ز جور یار و گردون دل غمین است که نه آن مهربان با من نه این است

2 به هر دستی ز بیدادت گریبان به هر چشمی ز جورت آستین است

3 ز مستی آنچه معلومم شد این بود که گر عیشی به عالم هست این است

4 ز زخم دل توان دانست کان را بت ابرو کمانی در کمین است