غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 سوزد هزار شمع به بیت الحزن مرا زین داغها که از تو فروزد به تن مرا

2 خواهم ز دلبران جفا پیشه داد دل یک چند دل اگر بگذارد به من مرا

3 ناصح بدست دل بگذار اختیار من یا وارهان ز دست دل خویشتن مرا

4 پیمان ز بد گمانی من هر گهی شکست افزود مهر آن بت پیمان شکن مرا

1 چسان سراغ تو گیرم ز خلق من که برایت شدم هلاک وز غیرت نخواستم ز خدایت

2 به من ز ترک جفایت کنون که بر سر رحمی همان رسد که در آغاز عاشقی ز جفایت

3 مرا چه سود که کاهد جدا ز لعل توام جان که جان به جسم فزاید زلعل روح فزایت

4 زوال حسن تو خواهیم یا وفای تو اما تو آن کسی که نه نفرین اثر کند نه دعایت

1 بر سر رحم آسمان و یار به کین است آه که دشمن چنان و دوست چنین است

2 نرگس او رهزن دل آفت دین است شیفته ی چشم او هم آن وهم این است

3 در نفس آخرین نهفته رخ از من یافت که وقت نگاه باز پسین است

4 پای براینم که از درت نگذارم گر همه در روضه ی بهشت برین است

1 به بزم ای زاهد اینک می سبیل است اگر وقتی به جنت سلسبیل است

2 رود جان از تن و جانان به محمل من و او هر دو را عزم رحیل است

3 غم او بر خلاف نار نمرود در اول چون گلستان خلیل است

4 دلیل من به گمراهی همین بس که دل در وادی عشقم دلیل است

1 چو حاصل است ترا وصل یار حور سرشت خلاف منطق و عقل است آرزوی بهشت

2 تو خود به دور زمان سرنوشت ساز خودی چنانکه میدرود هر چه را که دهقان کشت

3 اگر دچار شود چشم دل به بدبینی بدیده منظر زیبای دهر باشد زشت

4 همیشه زنده به دلهاست نام او آنکو برفت و نام نکوئی بیادگار بهشت

1 در حریم وصل تو از رشک کارم مشکل است کز تو گل بر دامن و از غیر خارم بر دل است

2 من ز سرو خوش خرام چون تویی پا در گلم قمری از سروی که از شرم تو پایش در گل است

3 خون ز حسرت در تنم جوشد چو بینم هر کجا پنجهٔ صیدافگنی رنگین به خون بسمل است

4 گو میفزا از تغافل در دل آه حسرتم زانکه زآه غافل حسرت نصیبان غافل است

1 روشن از شعلهٔ دل عارض جانانهٔ ماست شمع را روشنی از آتش پروانهٔ ماست

2 حاجتی نیست که پرسی ز کسی در همه شهر خانه‌ای را که ندانی تو همین خانهٔ ماست

3 عاقلی گر نبود شیوهٔ طفلان چه عجب سرو کار همه با این دل دیوانهٔ ماست

4 مست عشق نو نشاید همه کس ورنه شوند عالمی مست ازین می که به پیمانهٔ ماست

1 خوش دولتی است وصل تو نعمت حیات اما دریغ ازین که بود هر دو بی ثبات

2 خلقی به جستجوی تو دایم به بزم من وین طرفه تر که من همه شب جویم از خدات

3 نبود عجب اگر به سر کویت آورند زاهد ز کعبه روی و برهمن ز سو منات

4 جز لعل آن که سبزه ی خط سر زده از آن کی دیده کس نبات کزو سر زند نبات

1 سویش ره آمد شد هر بوالهوسی نیست کو در دل و جز او بدلم راه کسی نیست

2 با ناله ی دل نیست ز واماندگیم باک در گوش من اکنون که صدای جرسی نیست

3 گفتم که بر آرم نفسی با وی و اکنون کز لطف به بالین من آمد نفسی نیست

4 گوشی به حدیث چو منی نیز توان داد تا حرفی از آسایش کنج قفسی نیست

1 نصیبم باد یا رب وصل او دور از رقیب اما رقیب از وصل او هم باد یارب بی نصیب اما

2 همین نه در چمن مرغ چمن را جاست گاهی هم گرفتار شکنج دام گردد عندلیب اما

3 دوای درد خود را از طبیبان هر کسی جوید مرا هم هست درد بی دوایی از طبیب اما

4 به هر کس داده یار دلفریبم وعده وصلی به من میدهد از وعده ی وصلش فریب اما