غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 آنرا که درد عشق تو ره یافت در مزاج مرگ است یا وصال یکی زین دواش علاج

2 در ملک حسن و ملک ملاحت تو آن شهی کالحق سزد اگر دهدت شاه مصر باج

3 ماهی تو وز طره ات اینک برخ کلف شاهی تو وز کاکلت اینک به فرق تاج

4 مژگان تو سنان و دو چشمان دو ترک مست زلف تو صولجان و دو پستان دو گوی عاج

1 هر که را در کیش او نهی است راح خون او در کیش میخواران مباح

2 شیخ در تقوی صلاح خویش دید ما صلاح خویش در ترک صلاح

3 بهر قتل عاشقان مژگان تو بی نیاز است از سهام و از رماح

4 میل آزادی ندارم ورنه نیست بندیم در پای و قیدی بر جناح

1 ز صاف راح بکش هر صباح جام صبوح که صبح موسم عیش است و راح لذت روح

2 صباح عید و لب جویبار و جام صبوح روا بود که پشیمان شود ز تو به نصوح

3 چه سود از این که لبش مرهم جراحت هاست مرا که هست جگر داغدار و دل مجروح

4 دری که هست بدست رقیب ما مفتاح روا بود که نباشد به روی ما مفتوح

1 ز شیخ ما چه شماری هزار فعل قبیح؟ همین بس است که شد منکر جمال صبیح

2 مپرس حال دل و بنگر اشک خونینم که این کنایه به حالش بود به از تصریح

3 چو بزم وصل می صاف نیست گرچه بود به وصف کوثر و جنت هزار فعل قبیح

4 به عشق روی بتی بسته ایم زناری که غیرتش زده صد عقده در دل تسبیح

1 پوشد اگر نهان نه کنی در نقاب رخ از شرم آفتاب رخت آفتاب رخ

2 تا چیست جرم دل که به خونش بود مدام او را نگار پنجه و ما را خضاب رخ

3 چون بی تو خواب رخ ننماید به چشم من در چشم من چه گونه نمائی به خواب رخ

4 ما و تو را چو لاله بود سرخ رو ولیک ما را زخون دیده تو را از شراب سرخ

1 فغان که زاغ به گلشن زبسکه شد گستاخ بجای بلبل مسکین نشست بر سر شاخ

2 کسی که پای بکویت نمی نهاد از بیم چه شد که دست در آغوشت آورد گستاخ

3 چه رخنه در دل آن شوخ سنگدل بکند گرفتم آه دلم سنگ را کند سوراخ

4 به حیرتم که چسان جا گرفته در دل تنگ غم بتان که نگنجد در این جهان فراخ

1 عشقت ز هر چه جز تو فراموشی آورد وصل تو آن شراب که بیهوشی آورد

2 بر هر زبانی آورد از من حکایتی نامم که بر زبان تو خاموشی آورد

3 با کس منوش باده و گر پند بشنوی چندان مخور که مستی و مدهوشی آورد

4 کآرد هر آنچه بر سر خوبان پارسا شوق شراب و میل قدح نوشی آورد

1 نگیرد تا دلت در دل دری چند بدل بگشا ز زخم خنجری چند

2 دلم دانی که در خیل بتان چیست مسلمانی اسیر کافری چند

3 ز بی مهری سیه دارند روزم مهی چند از جفای اختری چند

4 چنان ویران شد از غم خانه دل که شهری از هجوم لشگری چند

1 هر گل که پس از مردنم از خاک بر آمد خاریست که از عشق گلی بر جگر آمد

2 تا خواجه پی ریختن طرح سرا بود هنگام عزیمت به سرای دگر آمد

3 ایمن بود از سنگ حوادث پر و بالم زیرا که مرا تیر تو تعویذپر آمد

4 یک تیر خطا شد بدلم آنچه فکندی صد تیر زدی لیک یکی کارگر آمد

1 اگر کام من سال و ماهی برآید ز آهی است کز سینه گاهی برآید

2 مرا نیست تاب نگاهی و گرنه تمنای من از نگاهی برآید

3 کشی بیگناهم ندانم چه آخر زقتل چو من بیگناهی برآید

4 چه سازی گهی کز پی دادخواهی زهر سو چو من دادخواهی برآید