غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 با چشم تر هر جا روم کآن سرو بالا بگذرد دردا که سیل اشک ما نگذارد آنجا بگذرد

2 دیدارت ای بیدادگر افتد بفردای دگر مانند امروزم اگر دور از تو فردا بگذرد

3 با لعلت ای عیسی نفس کآب حیاتست آن وبس ظلم است اگر بر یاد کس نام مسیحا بگذرد

4 غیر ای نگار تندخو برتابد از مهر تو رو گر بگذرد یکدم بر او نوعی که بر ما بگذرد

1 گر یار بحالم نظری داشته باشد باشد که زحالم خبری داشته باشد

2 آن ماه مقامش بفلک هست که چون ماه از شعله ی آهم حذری داشته باشد

3 گفتی سحر آیم ز وفا در برت اما مشکل ز پی امشب سحری داشته باشد

4 گویند کسی از بر یار آمده یا رب از آمدن او خبری داشته باشد

1 میل رفتن گر از آن گوشه ی بامم باشد لذت سنگ جفای تو حرامم باشد

2 کشتنی باشد و خون ریختنی تا امروز دل خود کام ترا میل کدامم باشد

3 خوش بود وصل تو بی مدعی ای ماه تمام چه شود دگر شبی این عیش تمامم باشد

4 گفتمش سر و قدت همچو قد سرو سهی است گفت آنهم خجل از طرز خرامم باشد

1 دل که او بیخبر از روز سیاهش باشد گو سر زلف سیاه تو گواهش باشد

2 رسم انصاف در اقلیم نکوئی نبود خاصه بیدادگری همچو تو شاهش باشد

3 شب آن کز مه رخسار تو روشن چه عجب بی نیازی اگر از پرتو ماهش باشد

4 یک شکستم به پر از سنگ جفایش نرسد گر نه شوق شکن طرف کلاهش باشد

1 گفتی دل نا شاد توان کرد آری چو یکی بوسه توان داد توان کرد

2 دیگر نکنم فکر دل خویش که چندان ویران نشد این خانه که آباد توان کرد

3 یک بار در آن بزم مرا راه توان داد ور ره نتوان داد زمن یاد توان کرد

4 باید چو شب هجر توام روز وصالی تا با تو ز خویت گله بنیاد توان کرد

1 زروی لطف اگر یار در کنار نشیند عجب مدار که گل در کنار خار نشیند

2 فلک نداد از آن رهگذر بباد غبارم که آن غبار مبادش به رهگذر نشیند

3 بدل زهر که غباری نشسته بود زدودم مباد آن که ز من بر دلی غبار نشیند

4 در انتظار وفاتم نشسته بر سر اجل، گو که بیش ازین نپسندم در انتظار نشیند

1 ساقی بیار باده که ایام دی رسید گر دی رسید شکر خدا را که می رسید

2 تا کی درنگ می به قدح کن زخم ببین انگور رفت کی به خم و باده کی رسید

3 یار آمد و رقیب رسید از قفای او آمد اگر چه عمر اجل هم ز پی رسید

4 آمد بهار و رفت بهار من از کنار یعنی بهار عمر مرا فصل دی رسید

1 هر آن خصمی که با من آسمان کرد شرار آه من با او همان کرد

2 مرا چون یافت در تن نیست جانی بهای بوسه ی او نقد جان کرد

3 مآلی خوش ندارد جور بنگر چه با گل عاقبت باد خزان کرد

4 همین بیمهری گردون مرا بس که با آن سست مهرم مهربان کرد

1 که با آن شاه خوبان شمه‌ای از حال من گوید به ماه مصر حال ساکن بیت‌الحزن گوید

2 ز بس گوید حدیث غیر اگر حرفی به من گوید نمی‌خواهم که آن شیرین‌زبان با من سخن گوید

3 به من هرگه رسد ز آن پیش کآرم شکوه‌ای بر لب سخن‌هایی که باید من بگویم او به من گوید

4 نگویم تا به آن نامهربان راز دل خود را همان ناگفته در هر محفل و هر انجمن گوید

1 نیند طالب می عاشقان که خوردستند زجام عشق شرابی که تا ابد مستند

2 به روی مدعی آن در که سالها بستم به حرف مدعی آخر به روی ما بستند

3 به فیض عشق در آغاز عاشقی دانم هزار نکته که اهل جهان ندانستند

4 چه گونه وصل میسر شود که میل بتان بود به سیم و زر و عاشقان تهیدستند