نتوان شنید وصف رخش را از سحاب اصفهانی غزل 156
1. نتوان شنید وصف رخش را و جان نداد
باید نخست گوش به این داستان نداد
دانی چه بود عمر گران مایه از سحاب اصفهانی غزل 157
1. دانی چه بود عمر گران مایه دمی چند
این عیش و نشاطش به حقیقت المی چند
اسیر زلف تو فارغ ز هر گزند از سحاب اصفهانی غزل 158
1. اسیر زلف تو فارغ ز هر گزند شود
خوشا دلی که گرفتار آن کمند شود
عنان او چو گرفتم دل از از سحاب اصفهانی غزل 159
1. عنان او چو گرفتم دل از فغان افتاد
کنون که وقت فغان بود از زبان افتاد
اسرار عاشقی ز دلی آشکار از سحاب اصفهانی غزل 160
1. اسرار عاشقی ز دلی آشکار شد
کآگه ز شوق ناله ی بی اختیار شد
این نه خط است که آرایش از سحاب اصفهانی غزل 161
1. این نه خط است که آرایش حسن تو فزود
سایه ی زلف سیاه تو رخت کرد کبود
زین الم در دم مرگم المی از سحاب اصفهانی غزل 162
1. زین الم در دم مرگم المی بیش نباشد
گر تو را بینم و از عمر دمی بیش نباشد
خسروا صحن فلک ساحت میدان از سحاب اصفهانی غزل 163
1. خسروا صحن فلک ساحت میدان تو باد
گردش گوی خور از لطمه ی چوگان تو باد
نه من هر آن که ز ابنای انس از سحاب اصفهانی غزل 164
1. نه من هر آن که ز ابنای انس جان دارد
اگر کند به فدای تو جای آن دارد
بازم از وصلش به جسم ناتوان از سحاب اصفهانی غزل 165
1. بازم از وصلش به جسم ناتوان جان کی رسد
دل ز دلبر کی شکیبد جان به جانان کی رسد
هر غم که جدا از دل غمگین از سحاب اصفهانی غزل 166
1. هر غم که جدا از دل غمگین من آمد
مانند غریبی است که دور از وطن آمد
کی ز امتداد روز قیامت از سحاب اصفهانی غزل 167
1. کی ز امتداد روز قیامت حذر کند
هر کس که در فراق شبی را سحر کند