غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 در بساط عاشقی از عشق غیر از نام نیست می گساران را بجز شهد هوس در جام نیست

2 بهر وصل شاهدی هر بزم خواهی چیده شد نغمه ی چنگش بجز بانگ صلای عام نیست

3 ز آفت خط بتان زین بیش بود افسانه‌ها شکر کاین افسانه ی باطل در این ایام نیست

4 هست هر آغاز را انجامی از پی وین زمان از پی آغاز حسن نیکوان انجام نیست

1 اشک من مانع آه سحری نیست که نیست ورنه آه سحری را اثری نیست که نیست

2 خبر این است که کس نیست ز خود بیخبران ورنه در بی خبریها خبری نیست که نیست

3 مست آن شد که لب از باده ی مستانه نیست ورنه در ناله مستان اثری نیست که نیست

4 گل فروبسته در مهر و وفا ورنه مرا از قفس باز به گلزار دری نیست که نیست

1 آنرا که زهجر دردناک است یا چاره وصال یا هلاک است

2 از چشم و دلم در آب و آتش چشمم سمک و دلم سماک است

3 دامان کشیم ز دست و آنگاه دستی که چو دامن تو پاک است

4 آهست اگر طبیب دلها بیچاره دلی که دردناک است

1 همین نه غیر رخ یار دید و هیچ نگفت که تنگ در بر خویشش گرفت و هیچ نگفت

2 به بوسه ی شدم امیدوار و از کین باز بجای عربده لب را گزید و هیچ نگفت

3 همین بس است به هجر منم گواه که تیغ بقصد کشتن من سر کشید و هیچ نگفت

4 مرا گمان که کرده است پاسبان امشب که پای من به حریمش رسید و هیچ نگفت

1 حکایت لب شیرین عبارتت به عبارت چو آورم نچشد کام شهد غیر مرارت

2 فزون ز مژده ی وصل است خرمی تو قاصد مگر بسوی من آری ز مرگ غیر بشارت

3 علاج گریه ی من زآن نمیکنی تو که دارد ز آب دیده ی من باغ خوبی تو نضارت

4 دلا نهاد هر آنکس بنای خانه ی غم را نخست ریخت ز خاکستر تو طرح عمارت

1 آن دل آرام که دل آینه دار رخ اوست دوستش دارم و داند که ورا دارم دوست

2 مرغ دل صید شد از تیر نگاهش زیرا آن کمانکش مژه اش تیر و کمانش ابروست

3 چشم مست سیهش رهزن هوش و خرد است دام دلها شکن طره ی آن مشکین موست

4 بر لب جوی فرحزاست بسی بزم طرب تا که آن سرو سهی سایه فکن بر لب جوست

1 عشق جانان را به جز ویرانهٔ دل خانه نیست ز آنکه او گنج است و جای گنج جز ویرانه نیست

2 خوش بود فردوس و نعمت های آن زاهد ولی نعمتی چون می نه و جایی به از میخانه نیست

3 پیش دل هرگز نگویم راز پنهان تو را کآشنای سر عشقت گوش هر بیگانه نیست

4 توبه کردم زاهدا از می وزین پس بگذرم از سر پیمان ولی تا باده در پیمانه نیست

1 خطا نکرده بود روزم از تو تار عبث مراست شکوه خود از جور روزگار عبث

2 نداد وعده و من در رهش ز غایت شوق تمام عمر نشستم در انتظار عبث

3 سوی تو صید خود آید اگر تو صیادی متاز رخش خود ای نازنین سوار عبث

4 دلا تو قابل فتراک آن سوار نئی مرو به صید گهش هر دم ای شکار عبث

1 به غیر مرگ که دور از توام به آن محتاج گر آن طبیب علاجم نمی کند چه علاج

2 به شهر حسن مه مصر بود چو رفت نهاد بر سر آن شاه خوب رویان تاج

3 به بحر عشق تو دل چون سفینه ی و غمت بر او چو باد مخالف ز هر طرف امواج

4 به غیر خسرو عشق بتان به ملک دلم کسی نخواسته از کشور خراب خراج