غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 شعله ور چون برق خواهم بی تو آه خویش را تا کنم زان چاره ی روز سیاه خویش را

2 نیست ناز و غمزه در فرمان او چون خسروی کز خرابی منع نتواند سپاه خویش را

3 شکوه ی او جرم ما وین جرم را دل عذر خواه تا چه سان خواهیم عذر عذرخواه خویش را

4 بس که باشد مایل خود شرم را بندد به خویش کافگند بر خویشتن دایم نگاه خویش را

1 گفتی دل از قفای نکویان کدام رفت هر جا که دید سر و قدی خوش خرام رفت

2 دانی که داشت توبه ی من تا به کی ثبات چندان که از سبو می گلگون به جام رفت

3 هرگز نمی شود که شود نام او بلند در عاشقی کسی که پی ننگ و نام رفت

4 بادش حرام لذت سنگ جفای تو مرغ دلم که بیهده زان طرف بام رفت

1 گر نخواهم که به فرمان دل آرم جان را به که با خویش گذارم دل نافرمان را

2 شاد از اینم که به او زخم دگر تا نزند نتواند که بر آرد ز دلم پیکان را

3 من از این دست که دارم به گریبان پیداست که جفا جوی کشیده است زمن دامان را

4 خلقی از فتنه ی چشمش به شکایت بودند گر نیاموخته بود این نگه پنهان را

1 ز جور یار و گردون دل غمین است که نه آن مهربان با من نه این است

2 به هر دستی ز بیدادت گریبان به هر چشمی ز جورت آستین است

3 ز مستی آنچه معلومم شد این بود که گر عیشی به عالم هست این است

4 ز زخم دل توان دانست کان را بت ابرو کمانی در کمین است

1 در خواب هم ز وصل تو کس کامیاب نیست کان دیده را که روی تو دیده است خواب نیست

2 غیر از بنای عشق کزین سیل محکم است نبود عمارتی که زاشکم خراب نیست

3 جان میرود ز تن مگر امروز در وداع کز بیم هجر او به دلم اضطراب نیست

4 نقش خیال خویش به چشم پر آب بین گویند اگر ثبات به نقش بر آب نیست

1 مدار امید وفا از دلی که کین دانست چه جای اینکه ندانست آن و این دانست

2 بتان به غیر جفا نیز کارها دانند نگار ماست که در دلبری همین دانست

3 دلش به محفل گیتی نکرد میل نشاط کسی که لذت سوز دل حزین دانست

4 هر آنکه دید خط و روی وقامت و بر او بنفشه و گل و شمشاد و یاسمین دانست

1 ماند آخر حسرت دیدار او در دل مرا منتی در دل نهاد این مرگ مستعجل مرا

2 بارها دل بر وفای خوبرویان بسته ام باز می خواهم که داند هر کسی عاقل مرا

3 نفگند از دور هرگز ناوکی بر سینه ام تا بماند یادگار شست او در دل مرا

4 ز آب چشم خویش می بستم ره این کاروان گردو گامی ضعف بگذارد پی محمل مرا

1 به کوی یار مرا جور آسمان نگذاشت گذاشت اینکه بمانم به کویش آن نگذاشت

2 فغان ز بیم خزان داشت بلبل و گلچین گلی بگلشن تا موسم خزان نگذاشت

3 نه از هلاک من پیر آن جوان نگذشت که در جهان کسی از پیر و از جوان نگذاشت

4 مرا جفای تو نگذاشت بر در تو و من ز شرم روی تو گفتم که پاسبان نگذاشت

1 از آب و اشک ای لبت از خوی می در آب جان تا به کی در آتش و تن تا به کی در آب؟

2 جسم مرا به کوی تو آورد سیل اشک چون کشتئی که مرحله ها کرده طی در آب

3 بر باد از آن نداد که از رشک عاشقان غرق است خاک من بسر کوی وی در آب

4 ساقی به دفع سردی دی می به شیشه ریخت آتش که دیده خاصه به هنگام دی در آب؟

1 روز آن را که سیه گشت ز چشم سیهت روشنی نیست جز از پرتو روی چو مهت

2 ز یکی جان بستاند به یکی جان بخشد جان من این چه اثرهاست که دارد نگهت؟

3 عجبی نیست اگر صید حرم را ز حرم به سوی دامگه آرد هوس دامگهت

4 ز تو داد دل ما را بستاند روزی آنکه کرده است به ملک دل ما پادشهت