گل گلزار گر از آب وگل آید بیرون از سحاب اصفهانی غزل 275
1. گل گلزار گر از آب وگل آید بیرون
گل مهر تو ز گلزار دل آید بیرون
آه که آخر نماند ای بت دمساز من از سحاب اصفهانی غزل 276
1. آه که آخر نماند ای بت دمساز من
حسن بدانجام تو عشق خوش آغاز من
با جفا جوی او مشکل شود دمساز من از سحاب اصفهانی غزل 277
1. با جفا جوی او مشکل شود دمساز من
ور کسی از عاشقان باوی بسازد باز من
مدعی را کرد یار خویشتن از سحاب اصفهانی غزل 278
1. مدعی را کرد یار خویشتن
تا کنم من فکر کار خویشتن
همین تا از نگاهی بیقرارم میتوان کردن از سحاب اصفهانی غزل 279
1. همین تا از نگاهی بیقرارم میتوان کردن
ز وصل خویش فکری هم به حالم میتوان کردن
به زلف او همه دلهای دل فگاران بین از سحاب اصفهانی غزل 280
1. به زلف او همه دلهای دل فگاران بین
به بی قرار دگر جای بی قراران بین
ز خاک کویش ای دل گاهگاهی دیده روشن کن از سحاب اصفهانی غزل 281
1. ز خاک کویش ای دل گاهگاهی دیده روشن کن
وگر ز آن هم نهای خرسند یاد از حسرت من کن
کس نگفت ای دل به این لیلی و شان نظاره کن از سحاب اصفهانی غزل 282
1. کس نگفت ای دل به این لیلی و شان نظاره کن
همچو مجنون خویش را بر کوه و دشت آواره کن
چند خونش رود از دیده ی نمناک برون؟ از سحاب اصفهانی غزل 283
1. چند خونش رود از دیده ی نمناک برون؟
کاش از سینه رود این دل صد چاک برون
بندد دل ار چنین خم مشکین کمند او از سحاب اصفهانی غزل 284
1. بندد دل ار چنین خم مشکین کمند او
ای صید دل مجوی خلاصی ز بند او
از اشک عاشقان که نماید به کوی تو از سحاب اصفهانی غزل 285
1. از اشک عاشقان که نماید به کوی تو
گیرم که باد خاک من آرد به سوی تو
مقصود دو مدعای من آمد جفای تو از سحاب اصفهانی غزل 286
1. مقصود دو مدعای من آمد جفای تو
نبود رضای مدعی از مدعای تو