غزلیات در دیوان اشعار سحاب اصفهانی

1 تا روان اشک من از دیده ی تر خواهد بود خلق را ز آتش خویت چه اثر خواهد بود

2 ز آشیانی که در این باغ نهادم شادم کآن هم از باد خزان زیر و زبر خواهد بود

3 می توان یافتن از خنده ی این برق که باغ آخر از گریه ی ابرش چه ثمر خواهد بود

4 تا به فکر غم فرهاد نباشد شیرین تلخکامی وی از رشک شکر خواهد بود

1 آسمان هر ستمی با من می خواره کند می فروشش به یکی جرعه ی می چاره کند

2 عجب این است که گردیده به مویی در بند دل دیوانه که صد بند گران پاره کند

3 اشک من با دل این سنگ دلان می پنداشت که تواند اثری کرد که با خاره کند

4 اگر از سوزن پیکان تو ندوزیش به هم کیست آن کس که علاج دل صد پاره کند

1 اگر آگه ز خزان باد بهاری نشود سیل اشکش به بهار این همه جاری نشود

2 زخم کاری کشد این طرفه که در مقتل عشق زودتر می کشد آن زخم که کاری نشود

3 تا بود نکهت زلفش چه کند گر خون باز مشک در نافه ی آهوی تتاری نشود

4 نکهت خطش از آن روست بلی رایحه بخش تا بر آتش نرسد عود قماری نشود

1 چندیست فلک را سر بیداد نباشد داند که تو را حاجت امداد نباشد

2 از ساحت گلزار کس این فیض نیابد این منزل خوش خانه ی صیاد نباشد

3 معمورتر از مملکت عشق ندیدم با آن که در او خانه ی آباد نباشد

4 بردار زرخ پرده چرا صنع خدایی بی پرده از آن حسن خداداد نباشد

1 روزی که از سبو به قدح باده خواستند اسباب زندگی همه آماده خواستند

2 چون دل کسی به نقش و نگار جهان نیست نقش جمال لاله رخان ساده خواستند

3 دادند پیچ و تاب به گیسوی دلبران دامی برای مردم آزاده خواستند

4 آن خرقه را که طالب تذویر بافتند در قید دلق و سجه و سجاده خواستند

1 آن روز که او را غم خونین کفنی بود هر گوشه کجا در ره او همچو منی بود

2 تا مرغ دلم جای بکنج قفسی داشت گویا که نپنداشت بعالم چمنی بود

3 گر دوش ز می تو به شکستم عجبی نیست پیمانه ی می در کف پیمان شکنی بود

4 رفت از بر او هر کسی از تندی خویش جز دل که از آن طره بپایش رسنی بود

1 روی تو جان فزا لب تو دلفریب شد وزجان من سکون وز دل هم شکیب شد

2 سودی که دیده، دیه براهت زاشک خویش این بود کز غبار رهت بی نصیب شد

3 برخاستم که غیر هم آید برون ز بزم یک باره وصل یار بکام رقیب شد

4 عشاق را ز اهل هوس فرقها بسی است نه هر که گشت عاشق گل عندلیب شد

1 دل بدرد عشق اگر چندی گرفتارت کند شاید از درد گرفتاران خبردارت کند

2 دلبری بایست هر جائی تو را تا هر زمان با خبر از اضطراب رشک اغیارت کند

3 گربیاری تاب در آئینه بنگر روی خویش تا چو من زین نیکوان، حسن تو بیزارت کند

4 گر تو را این است دل باید نگار پر فنی تا به هر ساعت هزاران عشوه در کارت کند

1 گلی کز آتش غیرت گلاب می‌سازد برای آن گل عارض گلاب می‌سازد

2 به یاد محفل وصلت که می‌کند محکم سرشک من همه عالم خراب می‌سازد

3 به کام زهر مکافات خواهدم عمری دمی ز خویشم اگر کامیاب می‌سازد

4 مگو که بی‌خودی ما نقاب دیدهٔ ماست چرا جمال نهان در نقاب می‌سازد

1 جز اینکه میل جفا و سر ستم دارد دگر نگار من از دلبری چه کم دارد

2 پی فریب دل دیگران عجب نبود دلا اگر دو سه روزیت محترم دارد

3 بخاص و عام رسد فیض این بسی تفضیل سفال میکده ی ما به جام جم دارد

4 زرشک صید دلم تا فتاده در دامت چه داغها که بدل آهوی حرم دارد