ما را که تن ز ساحل دریای از صفای اصفهانی غزل 36
1. ما را که تن ز ساحل دریای جان گذشت
محصول دل ز حاصل دریا و کان گذشت
ما گدای در فقریم و فلک بنده از صفای اصفهانی غزل 37
1. ما گدای در فقریم و فلک بنده ماست
آفتاب آینه اختر تابنده ماست
شمس حقیقت از افق جان پدید از صفای اصفهانی غزل 38
1. شمس حقیقت از افق جان پدید شد
جان نیز شد نهفته و جانان پدید شد
قومی بگرد کوی فنا راهبر از صفای اصفهانی غزل 39
1. قومی بگرد کوی فنا راهبر شدند
بر چشم دل کشیده و صاحب نظر شدند
تن ویرانه ام از لطف عمارت از صفای اصفهانی غزل 40
1. تن ویرانه ام از لطف عمارت کردند
خوبرویان که دل شیفته غارت کردند
من پر کاه و غم عشق همسنگ از صفای اصفهانی غزل 41
1. من پر کاه و غم عشق همسنگ کوه گران شد
در زیر این بار اندوه و ایدل مگر میتوان شد
باز دل زیر غم عشق چنانست از صفای اصفهانی غزل 42
1. باز دل زیر غم عشق چنانست که بود
بار این خسته همان کوه گرانست که بود
گر عشق رفیق راه من گردد از صفای اصفهانی غزل 43
1. گر عشق رفیق راه من گردد
خار ره من گل و سمن گردد
بشری دل من کامشب یار آید از صفای اصفهانی غزل 44
1. بشری دل من کامشب یار آید و جان بخشد
آن زندگی باقی بر مرده روان بخشد
کی باشد آن بت آشنا گردد از صفای اصفهانی غزل 45
1. کی باشد آن بت آشنا گردد
گردون بمراد کام ما گردد
سالها بود دلم آینه روی از صفای اصفهانی غزل 46
1. سالها بود دلم آینه روی تو بود
خانه آئینه دل از خم ابروی تو بود
کسی که بنده عشقست جاه را از صفای اصفهانی غزل 47
1. کسی که بنده عشقست جاه را چه کند
مقیم خلوت خورشید ماه را چه کند