صفای اصفهانی

زین سپس بر هر چه غیر از وجه باقی پا زنم

باده وحدت تنی را نیست اندر خورد جام

نیستم منصور و منصورم که در این دار پست

چون کنم پنهان که پنهانیش از پیدائی است

کی زنم جائی علم کش مقطع و مبداستی

لن ترانی چیست من خود طبل ارنی را دوال

آب وحدت جوشم از سر چشمه اثناعشر

نوگل بی خار توحید از بهار دل دمید

تشنه کی مانم من ار در آب یا در آتشم

سرنهم از بندگی بر آستان می فروش

پیر عقل و پادشاه شهر بودن ابلهیست

باسر زلف تو عقل و عشق و عرفان صفا