رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 چون موم بر آتشی رسی آب مشو چون رشته ز تاب خویش بی تاب مشو

2 بر روی زمین به چین ابرو بنشین در چشم زمانه خون شو و خواب مشو

1 بسیار به بر و بحر کردیم سفر یک چند قدم زدیم در کوه و کمر

2 تبعیت هر که را چو کردیم آخر جز یاد خدا جمله عبث بود و ضرر

1 آنان که به دعوا شده سادات مثال سادات شدن به صورت امری است محال

2 امروز دروغشان از این معلوم است بر سر بستند سبز و می گویند آل

1 فقر فقرا نه جامهٔ رنگین است یا جبهٔ شال و خرقهٔ پشمین است

2 مقصود دلا نه طعن و نی تحسین است مطلوب ز فقر در فنا تمکین است

1 بر دایرهٔ جهان چو پرگار مپیچ هیچ است جهان به هیچ زنهار مپیچ

2 پس بر سر این هیچ تو از بی خبری بسیار مگرد و همچو دستار مپیچ

1 آن بدگهری که بد بود با نیکی دیو است به نیک و دد بود با نیکی

2 سگ را چو کنی بزرگ، درویش گزد با بد نیکی چو بد بود با نیکی

1 زنهار مگو که واحد و رام یکی است با این خلقی که پخته و خام یکی است

2 با کوردلان سرمهٔ عرفان چه کشی با کر سخن لطیف و دشنام یکی است

1 بیرون ز دو کون، جای درویشان است ویرانهٔ غم سرای درویشان است

2 این دولت و حشمتی که شاهان دارند افشاندهٔ خاک پای درویشان است

1 نی در دل من غمی از آن و این است نی وسوسهٔ عادت و رسم و دین است

2 آن جا که منم نه ماه و نی پروین است آن جا همه حق و دیدهٔ حق بین است

1 بی ذکر تو هیچ زنده ای نیست که نیست بی یاد تو هیچ بنده ای نیست که نیست

2 شادی من از برای ماتم باشد صد گریه نهان به خنده ای نیست که نیست