رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 خوش آن که مقام بر در دل ها کرد واندر دل اهل دل، رهی پیدا کرد

2 برداشت ز تن لباس غیریت را خود را به میان مرد و زن رسوا کرد

1 گویند به طالب که سفر باید کرد در منزل بی خودی گذر باید کرد

2 یعنی که به این و آن خدا نتوان یافت فکری دگر و کار دگر باید کرد

1 هر صبح ز گریه رخ ترم باید کرد خاک ره دوست بر سرم باید کرد

2 هر شام به سفرهٔ خیال غم یار افطار به خون جگرم باید کرد

1 از مروحه ای که شاه، احسانم کرد انگشت نما میان خوبانم کرد

2 در شهر حلب باد به فرمانم کرد یوسف ز اعجاز خود سلیمانم کرد

1 بی ناز تو من نیاز نتوانم کرد بی روی تو دیده باز نتوانم کرد

2 تا قبلهٔ ابروی تو ناید به نظر بالله که من نماز نتوانم کرد

1 باید که تو را نظر به خاصان باشد نی بر گلهٔ عام، پریشان باشد

2 ما منتظر کرشمهٔ ناز توایم حیف است تجلی به رقیبان باشد

1 فانیست جهان در او بقا کی باشد؟ خاکی است جهان در او صفا کی باشد؟

2 جاری نشود ذکر در آن دل که هواست بر قلب دغل، سکه روا کی باشد؟

1 یک محرم راز در جهان یافت نشد دل جهد بسی کرد و بسی کافت، نشد

2 بسیار به فکر کیمیا گردیدیم این کهنه حصیر، هیچ زربافت نشد

1 کشت عملم هیچ نمودار نشد هرگز دل و دیده ام نکوکار نشد

2 هر چند که رفتگان خبرها کردند از رفتن خود دلم خبردار نشد

1 فردا که ز مشکلات حل می طلبند کی از تو ترانه و غزل می طلبند؟

2 آوازه فکنده ای که کار آسان است اینها [همه ] قول است عمل می طلبند