رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 تا جسم مکدرت همه جان نشود خورشید معانی تو تابان نشود

2 صاحب نظران جای به پهلو ندهند تا جوهر شمشیر نمایان نشود

1 بی تو نفسی خوش نکشیدم هرگز وز باغ جهان گلی نچیدم هرگز

2 بسیار به چشم سر و سر عالم را گردیدم و چون تویی ندیدم هرگز

1 درویش که با قناعت و صبر بود در چشم جهانیان به از بدر بود

2 خار از سبکی خوار و پریشان گشته از تمکینش گهر گرانقدر بود

1 چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل تو صاحب دل شدی و من بندهٔ دل

2 یارب به خیالات بد و نیک جهان زنهار مرا مکن تو شرمندهٔ دل

1 کس را خبری کجا از آن جاست که اوست با آن که هر آنچه هست پیداست که اوست

2 هر کس سخن از مقام خود می گوید جنبیدن هر کسی از آن جاست که اوست

1 یک محرم راز در جهان یافت نشد دل جهد بسی کرد و بسی کافت، نشد

2 بسیار به فکر کیمیا گردیدیم این کهنه حصیر، هیچ زربافت نشد

1 تا روی تو دیدیم یقین شد ما را بر قدرت ذات خالق ارض [و] سما

2 از روی تو می توان به معنی پی برد «سیماهم فی وجوهمم» گفت خدا

1 او معنی معنی است که را آن معنی تا فهم کند معنی آن زان معنی

2 خواهی که رسی به معنی آن معنی خود را برسان به صاحب آن معنی

1 تا کرد قبای ناز را بر تن گل در پایش ریخت رنگ از دامن گل

2 آن موی میان بر آن سرین دانی چیست موری است که گشته صاحب خرمن گل

1 هر ذره مدان ز خود کمش می بینم هر مور به دست، خاتمش می بینم

2 هر قطرهٔ شبنمی که بر روی گل است بالله که من جام جمش می بینم