رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 دیدار خدا لقای درویشان است کیخسرو و جم، گدای درویشان است

2 آن مشعله ای که آفتابش نام است یک ذره ز نور رای درویشان است

1 یک سو شادی است در جهان یک سو غم یک سو زخم است جمع و یک سو مرهم

2 در پلهٔ میزان عدالت دیدم شیطان یک سو نشسته یک سو آدم

1 باید که تو را نظر به خاصان باشد نی بر گلهٔ عام، پریشان باشد

2 ما منتظر کرشمهٔ ناز توایم حیف است تجلی به رقیبان باشد

1 شوخی که بری ز عالمش می بینم معنی است ولی در آدمش می بینم

2 تا جای به چشم خویش دادم او را چون مردمک دیده گمش می بینم

1 عالم جسم و محمدش آمده جان چو جان گفتم چو روح گردید روان

2 حقا که چنان گشته به جانان یکسان ننگ از دو جهان [و] عار دارد از جان

1 دردی طلب از خدا دوا چیزی نیست بی درد مشو که بینوا چیزی نیست

2 در حالت نزع، عقل بی تدبیری است کشتی چو شکست ناخدا چیزی نیست

1 گیرم که جهان را به کمندی گیرند هر دم سر راه مستمندی گیرند

2 از این همه گیرایهٔ شان آن بهتر بینند قبور را و پندی گیرند

1 انعام ز حق به خاصه و عام یکی است جان در بدن آدم و انعام یکی است

2 قایم بد و نیک با احد نقصان نیست مه در [گو آب] و بر سر بام یکی است

1 عرفان به خدا هیچ ندارند جهان این حرف سبک نیست گران است گران

2 گر در دل کس شکست اینک میدان ما گوی نشسته ایم باید چوگان

1 از ذکر زبان، انس به جانان نشود بی جاذبهٔ کس صاحب عرفان نشود

2 حلوا گویی دهان نگردد شیرین از حق گفتن کسی خدا دان نشود