تا صبح نشستم من و جان بر در دل از سعیدا رباعی 97
1. تا صبح نشستم من و جان بر در دل
دیشب که نهان بود ز من پیکر دل
چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل از سعیدا رباعی 98
1. چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل
تو صاحب دل شدی و من بندهٔ دل
دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل از سعیدا رباعی 99
1. دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل
بینم که چه می کنی تو در خانهٔ دل
تا کرد قبای ناز را بر تن گل از سعیدا رباعی 100
1. تا کرد قبای ناز را بر تن گل
در پایش ریخت رنگ از دامن گل
تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم از سعیدا رباعی 101
1. تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم
فارغ ز غم رفته و آینده شدم
تنها نه به هجر آشنا گردیدم از سعیدا رباعی 102
1. تنها نه به هجر آشنا گردیدم
اندر ره آشنا چها گردیدم
گر دل گویم تو را ز جان می ترسم از سعیدا رباعی 103
1. گر دل گویم تو را ز جان می ترسم
ور جان خوانم هم از جهان می ترسم
یک سو شادی است در جهان یک سو غم از سعیدا رباعی 104
1. یک سو شادی است در جهان یک سو غم
یک سو زخم است جمع و یک سو مرهم
من خانهٔ آن ماه جبین می دانم از سعیدا رباعی 105
1. من خانهٔ آن ماه جبین می دانم
گاهی به گمان گه به یقین می دانم
من گرچه ز عشق، گفتگو نتوانم از سعیدا رباعی 106
1. من گرچه ز عشق، گفتگو نتوانم
قطع طلب روی نکو نتوانم
گر بادهٔ تو رسد به من مل چه کنم از سعیدا رباعی 107
1. گر بادهٔ تو رسد به من مل چه کنم
چون روی تو بینم هوس گل چه کنم
هر ذره مدان ز خود کمش می بینم از سعیدا رباعی 108
1. هر ذره مدان ز خود کمش می بینم
هر مور به دست، خاتمش می بینم