رباعیات در دیوان اشعار سعیدا

1 زینهار که کارها به خود آسان کن هر نیک و بدی که می کنی پنهان کن

2 یک چند برو پیروی جانان کن و آن گاه ز پای تا سری خود جان کن

1 گر مست شوم [سر] تو هشیار کند گر خواب روم لطف تو بیدار کند

2 در هر رنگی برو چو گل پنهان شو بوی تو مرا از تو خبردار کند

1 تا خلق به خیر نام خیرم بردند از کعبه کشان کشان به دیرم بردند

2 دادند پیاله ای و بی خود با خود در عالم بی خودی به سیرم بردند

1 آنان که یکی هزار افسانه کنند اثبات خود و فنای بیگانه کنند

2 تنبورهٔ عقل خویش با هر که رسند چندان بنوازند که دیوانه کنند

1 خود آمده زنده مرده می باید رفت شطرنج خیال برده می باید رفت

2 روزی که سفر کنی سعیدا ز جهان خود را به خدا سپرده می باید رفت

1 ای عهدشکن قیمت ما را چه شناسی تا مهر نورزی تو وفا را چه شناسی

2 ناگشته فنا خود به بقا راه نیابی تا خود نشناسی تو خدا را چه شناسی

1 ای شیخ کرامت منما رهبر شو نی چون کاغذ ز باد بالاپر شو

2 چون خس بر آب رفتن از بی مغزی است در بحر یقین غوطه خور و گوهر شو

1 تا کی به لباس عاریت بند شدن از کسب کمال خویش خرسند شدن

2 وز مال و منال خود تنومند شدن محتاج سگ و گاو و خری چند شدن

1 با نفس دغل تو بدگمان باشی به تا بتوانی تو ناتوان باشی به

2 پرواز به بال دیگران همچون تیر صد بار شکسته چون کمان باشی به

1 تا پیش خدایت سفری حاجت نیست واندر ره او پا و سری حاجت نیست

2 خود را بشناس گر خدا می خواهی دادم خبر از حق دگری حاجت نیست