شوخی که بری ز عالمش می بینم از سعیدا رباعی 109
1. شوخی که بری ز عالمش می بینم
معنی است ولی در آدمش می بینم
چشمی که از او دو عالمش می بینم از سعیدا رباعی 110
1. چشمی که از او دو عالمش می بینم
روزش حیران و شب نمش می بینم
دنیا که وفایش و بقایش معلوم از سعیدا رباعی 111
1. دنیا که وفایش و بقایش معلوم
دردش معلوم و هم دوایش معلوم
ما دلق ریای خویشتن سوخته ایم از سعیدا رباعی 112
1. ما دلق ریای خویشتن سوخته ایم
تا طرز طریق فقر آموخته ایم
تا مشعل دید عیب خامش کردیم از سعیدا رباعی 113
1. تا مشعل دید عیب خامش کردیم
فکر بد و نیک را فرامش کردیم
جز ناله کسی همنفس خویش ندیدیم از سعیدا رباعی 114
1. جز ناله کسی همنفس خویش ندیدیم
جز درد کسی محرم این ریش ندیدیم
ما منتهییم و مبتدا هم ماییم از سعیدا رباعی 115
1. ما منتهییم و مبتدا هم ماییم
جام می و جام جم نما هم ماییم
بیرون و درون برو بیا هم ماییم از سعیدا رباعی 116
1. بیرون و درون برو بیا هم ماییم
اشکسته و سنگ و مومیا هم ماییم
آدم یک آدم است و یک صورت و جان از سعیدا رباعی 117
1. آدم یک آدم است و یک صورت و جان
لیکن تفریق در مقام است و مکان
ای بسته میان تو کمر بر دل و جان از سعیدا رباعی 118
1. ای بسته میان تو کمر بر دل و جان
بادا دو جهان فدای آن موی میان
عالم جسم و محمدش آمده جان از سعیدا رباعی 119
1. عالم جسم و محمدش آمده جان
چو جان گفتم چو روح گردید روان
ای از تو جهانیان به دادند و فغان از سعیدا رباعی 120
1. ای از تو جهانیان به دادند و فغان
خورشید و قمر در طلبت سرگردان