متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 چه نسبت است به روی تو روی آینه را؟ که خشک کرد فروغ تو جوی آینه را

2 به یاد روی تو با گل خوشم که طوطی مست به یک نظر نگرد پشت و روی آینه را

1 چو آفتاب بکش جام صبحگاهی را به خاکیان بچشان رحمت الهی را

2 نماز اگر نکنی اختیار آن با توست مباد فوت کنی آه صبحگاهی را

1 گذشت عمر و نگردید پخته طینت ما به آفتاب قیامت فتاد نوبت ما

2 صدای آب روان خواب را گران سازد ز خوش عنانی عمرست خواب غفلت ما

3 مقام نشو و نما نیست این نشیمن پست مگر به ریشه کند زور، نخل همت ما

4 کباب پرتو منت نمی توان گردید بس است دیده بیدار، شمع خلوت ما

1 باقی به حق، ز خویش فنا می کند ترا از عشق غافلی که چها می کند ترا

2 این گردنی که همچو هدف برکشیده ای آماجگاه تیر قضا می کند ترا

3 بگذر ز فکر پوچ تعین که این خیال از بحر چون حباب جدا می کند ترا

1 کو باده تا به سنگ زنم جام عقل را؟ از خط جام، حلقه کنم نام عقل را

2 عمری که در ملال رود در حساب نیست چون بشمرم ز عمر خود ایام عقل را؟

3 تفسیده تر ز ریگ روان است مغز ما ضایع مساز روغن بادام عقل را

1 (از رحم بر زمین نزد آسمان مرا دارد بپا برای نشان این کمان مرا)

2 (چون سرو و بید سایه من دام عشرت است هر چند میوه نیست درین بوستان مرا)

3 (از وصل گل مرا چه تمتع، که شرم عشق دارد چو بیضه در بغل آشیان مرا)

1 کو عشق تا به هم شکند هستی مرا؟ ظاهر کند به عالمیان پستی مرا

2 تا آتش از دلم نکشد شعله چون چنار باور نمی کنند تهیدستی مرا

1 عیدست مرگ دست به هستی فشانده را پروای باد نیست چراغ نشانده را

2 دل را ز اختلا گرانان سبک برآر دریاب زود این ته دیوار مانده را

1 مجنون کند فریب نگاهت غزاله را بوی خوش تو تازه کند داغ لاله را

2 صد زخم ناف سوز خورد آهوی ختا بر هم زنی چو طره مشکین کلاله را

1 غم روزی نخورد هر که دلش آزاده است روزی اهل تو کل همه جا آماده است

2 جان روشن ندهد تن به کدورت، چه کند تیرگی لازمه آب حیات افتاده است