متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 خاکساری مشرب و افتادگی دین من است بالش خارای من از خواب سنگین من است

1 چه حاجت است به می لعل سیر رنگ ترا؟ نظر به پرتو خورشید نیست رنگ ترا

2 دم از ثبات قدم می زند ز ساده دلی ز دور دیده هدف جلوه خدنگ ترا

1 خوش آن شبی که کنم مست دیده بانش را به دست بوسه دهم خاک آستانش را

2 حدیثی از گل رخسار او که می گوید؟ که همچو غنچه پر از زر کنم دهانش را

3 گلی که نیست به فرمان او، چو نافرمان برآورم ز پس سر برون زبانش را

4 شهید باده چو خواهید جان نو یابد به چوب تاک بسوزید استخوانش را

1 سرشته اند به دیوانگی سرشت مرا نمی توان به قلم داد خوب و زشت مرا

2 مرا به ریزش ابر بهار حاجت نیست رگ بریده تاکی بس است کشت مرا

1 ز ناز بوسه لب دلستان نداد مرا به لب رسید مرا جان و جان نداد مرا

2 به صبر گفتم ازان لب، دهن شود شیرین خط از کمین بدر آمد امان نداد مرا

1 نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا که دل ز چهره خندان شود سیاه مرا

2 ز هرزه خندی گل پاکشیدم از گلزار در گشاده نهد چوب پیش راه مرا

1 سلاح جوهر ذاتی است شیرمردان را چه حاجت است به شمشیر تیزدستان را؟

2 ز خون هر دو جهان دست عشق مستغنی است چه احتیاج نگارست دست مرجان را؟

3 بر آن گروه حلال است دعوی همت که چین جبهه شمارند مد احسان را

1 ز جلوه تو حیاتی است خاکساران را که خون مرده شمارند آب حیوان را

2 چو برق بگذر ازین خاکدان که در یک دم سفال تشنه کند آه گرم، ریحان را

1 بهار مایه غفلت بود گرانان را شکوفه پنبه گوش است باغبانان را

2 چراغ گل به نسیم بهانه ای بندست مبر به سیر چمن آستین فشانان را

1 به دست شانه مده زلف عنبرین بو را به خود دراز مگردان زبان بدگو را

2 به روی او سخنان درشت خط مزنید شکسته دل مپسندید رنگ آن رو را

3 گرفته اوج به نوعی کساد بازاری که آفتاب زند بر زمین ترازو را