به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن از صائب تبریزی دیوان اشعار 551
1. به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن
که بی شرمی است گل در پیش چشم باغبان چیدن
بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن از صائب تبریزی دیوان اشعار 552
1. بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن
ز آه سردی آتش در دلم چون صبحگاه افکن
نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من از صائب تبریزی دیوان اشعار 553
1. نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من
خدا ناکرده در دل رنجشی داری مگر از من؟
به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون از صائب تبریزی دیوان اشعار 554
1. به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون
چرا در بیضه آرد مرغ زیرک بال و پر بیرون؟
راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون از صائب تبریزی دیوان اشعار 555
1. راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون
گل از آتش، شکر از آب نیاید بیرون
نگه از چشم کبود تو چه خوش می آید از صائب تبریزی دیوان اشعار 556
1. نگه از چشم کبود تو چه خوش می آید
یوسف از نیل به این آب نیاید بیرون
ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن از صائب تبریزی دیوان اشعار 557
1. ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
بهار بی می و ساغر نمی توان بودن
خوش است چاشنی سود در زیان دیدن از صائب تبریزی دیوان اشعار 558
1. خوش است چاشنی سود در زیان دیدن
رخ بهار در آیینه خزان دیدن
ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو از صائب تبریزی دیوان اشعار 559
1. ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو
خورشید خانه زاد شبستان موی تو
در مجلس شراب رخ شرمگین مجو از صائب تبریزی دیوان اشعار 560
1. در مجلس شراب رخ شرمگین مجو
از جویبار شعله گل کاغذین مجو
می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه از صائب تبریزی دیوان اشعار 561
1. می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه
نور می بارد ز روی آفتاب صبحگاه
چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب از صائب تبریزی دیوان اشعار 562
1. چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب
که پیغام زبانی را کند مکتوب سربسته!