متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 می بی نمک صحبت احباب حرام است می چیست، گر انصاف بود آب حرام است

2 با ساغر شبگیر، سراسر مزه دارد در خانه نشستن شب مهتاب حرام است

3 در مشرب ما جوهریان گهر وقت غیر از شب آدینه می ناب حرام است

1 پیش ارباب خرد رسم تکلف باب است در خرابات مغان ترک ادب آداب است

2 عاشق صادق و پروای ملامت، هیهات صبح در سینه خود چاک زدن بی تاب است

3 هر که گیرد ز جهان گوشه عزلت طاق است هر که زین خلق به دیوار خزد محراب است

1 کام خود از کوشش امید می گیریم ما بخت اگر باشد نبات از بید می گیریم ما

2 خون ما افتادگان را کی توان پامال کرد؟ خونبهای شبنم از خورشید می گیریم ما

1 سخن بلند چو گردد به وحی مقرون است اتاقه سر مصحف کلام موزون است

2 برات وعده می کهنگی نمی داند که وعده می گلرنگ دعوی خون است

1 مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست کمند وحدت من چارموجه دریاست

2 گره ز کار کریمان گشاده گردد زود حباب نیم نفس بار خاطر دریاست

3 گریختیم به خاک از سپهر و غافل ازین که خاک، تخته مشق محرران قضاست

1 قسم به شمع تجلی که پرتوش ازلی است که عشق تازه عذاران بهار زنده دلی است

2 عزیزدار دل پاره پاره ما را که شمع را پر پروانه مصحف بغلی است

1 آتش ز شرم خوی تو تا سر کشیده است خود را به زیر بال سمندر کشیده است

2 خودبین مباش تا به حیات ابد رسی آیینه سد به راه سکندر کشیده است

1 سحر که پرده ز رخ گلرخان براندازند ( ) زلزله در ملک خاور اندازند

2 حذر ز گرمی این ره مکن که آبله ها به هر قدم که نهی فرش گوهر اندازند

1 گر ز روی خود براندازی نقاب پشت بر دیوار ماند آفتاب

2 ای رسانده کاوش مژگان تو خانه چشم اسیران را به آب

1 تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را نشکنم از چشمه کوثر خمار خویش را

2 چون کند برق تجلی پای شوخی در رکاب کوه نتواند نگه دارد وقار خویش را