متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 (مده ز دست درین فصل جام صهبا را که موج لاله به می شست روی صحرا را)

2 (جنون ما به نسیم بهانه ای بندست بس است آتش گل دیگجوش سودا را)

1 رخسار تو شاداب تر از لاله طورست شبنم گل سیراب ترا دیده شورست

2 بسیار به از صحبت ابنای زمان است در مشرب من، خلوت اگر خلوت گورست

3 خواری ز طمع دور نگردد که عصاکش هر چند که در پیش بود پیر و کورست

1 خوشا دردی که مهرم از لب خاموش بردارد خوشا جوشی که از سر دیگ را سرپوش بردارد

2 درین میخانه از خاکی نهادان چون سبوی می که بار دوش می گردد که بار از دوش بردارد؟

3 دم مشکل گشایی هست با مطرب که گر خواهد سبک چون پنبه سنگینی مرا از گوش بردارد

1 خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد خرام موج در دامان دریا بار می زیبد

2 ز پیش چشم دل بردن، به زیر چشم دل دادن به خال گوشه چشم تو ای پرکار می زیبد

3 به کار گل نبندد اهل دل را هیچ کس زاهد ترا تسبیح بر گردن، مرا زنار می زیبد

1 از ما به گفتگو دل و جان می توان گرفت این ملک را به تیغ زبان می توان گرفت

2 ما را بس است گوشه ابروی التفات این صید رام را به کمان می توان گرفت

3 افتادگی است چاره خصم سبک عنان با خاک پیش آب روان می توان گرفت

1 خنک آن دل که ز وسواس تمنا گذرد دامن افشان چو نسیم از سر دنیا گذرد

2 در دل سنگ توان رخنه به همواری کرد رشته را عقد گهر کوچه دهد تا گذرد

3 به شتابی که گذشتم من ازین وحشتگاه رفرف موج مگر از سر دریا گذرد

1 خال تو ریشه در شکرستان دوانده است در خط سبز، شهپر طوطی رسانده است

2 جز خط دل سیه که مبیناد روز خوش بر شمع آفتاب که دامن فشانده است؟

1 (راه سخنم معنی بسیار گرفته است از جوش گل این رخنه دیوار گرفته است)

2 (با صاف ضمیران به ادب باش که بسیار از آب گهر آینه زنگار گرفته است)

3 (آن رهرو افسرده اساسم که مکرر دامان مرا سایه دیوار گرفته است)

1 ز سرنوشت قضا احتراز نتوان کرد گره به ناخن از ابروی باز نتوان کرد

2 مرا ز عالم تکلیف عشق بیرون برد چو دل به جای نباشد نماز نتوان کرد

3 اگر ز لوث ریا سجده گاه باید پاک به غیر دامن مستان نماز نتوان کرد

1 عاشقانی که دل از گریه سبکبار کنند شکوه خود چه ضرورست که اظهار کنند؟

2 بوی پیراهن گلزار ازان شوخترست که نظربند ز خار سر دیوار کنند