(چشمت که راه از صائب تبریزی دیوان اشعار 384
1. (چشمت که راه توبه احباب می زند
ساغر به طاق ابروی محراب می زند)
چون لاله هر که از صائب تبریزی دیوان اشعار 385
1. چون لاله هر که باده حمرا نمی زند
جوش نشاط چون خم صهبا نمی زند
دم گرچه پیش آینه از صائب تبریزی دیوان اشعار 386
1. دم گرچه پیش آینه عالم نمی‌زند
آیینه پیش عارض او دم نمی‌زند
ماه از حجاب روی از صائب تبریزی دیوان اشعار 387
1. ماه از حجاب روی تو پروین عرق کند
آیینه را شکوه جمال تو شق کند
تا چند رخ ز باده از صائب تبریزی دیوان اشعار 388
1. تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند؟
تا کی کسی شناه به دریای خون کند؟
چندان که ممکن از صائب تبریزی دیوان اشعار 389
1. چندان که ممکن است کسی مردمی کند
دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟
اول به ظالمان از صائب تبریزی دیوان اشعار 390
1. اول به ظالمان اثر ظلم می رسد
پیش از هدف همیشه کمان ناله می کند
در خشت خم به چشم از صائب تبریزی دیوان اشعار 391
1. در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن
خورشید ساغر از لب این بام شد بلند
این ناقصان که از صائب تبریزی دیوان اشعار 392
1. این ناقصان که فخر به انساب می کنند
پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنند
تیر از فراق شست از صائب تبریزی دیوان اشعار 393
1. تیر از فراق شست تو می کرد ناله دوش؟
یا بال عندلیب پر این خدنگ بود
مژگان من ز اشک از صائب تبریزی دیوان اشعار 394
1. مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود
این شاخ بی شکوفه لخت جگر نبود