متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 ز آب تیغ او هر بیجگر سربرنمی آرد ز سر تا نگذرد غواص، گوهر برنمی آرد

2 مگردان صرف در تن پروری عمر گرامی را که عیسی را به گردون از زمین خر برنمی آرد

3 ترا چشم قیامت بین ندارد روشنی، ورنه کدامین صبح سر از جیب محشر برنمی آرد؟

1 هر نگه صد کاسه خون می خورد تا به مژگان می رساند خویش را

2 هر سر خاری که گل کرد از زمین در رگ من می دواند نیش را

1 نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا که دل ز چهره خندان شود سیاه مرا

2 ز هرزه خندی گل پاکشیدم از گلزار در گشاده نهد چوب پیش راه مرا

1 رام عاشق نشدن، کام زلیخا دادن همه از یوسف بازاری ما می آید

1 هر که شبها ز سر زانوی خود بالین کرد غنچه سان جیب و بغل پرسخن رنگین کرد

2 زهر چشمش چه عجب گر به تبسم کم شد؟ به نمک تلخی بادام توان شیرین کرد

3 آه ازین عشق ستم پیشه که با چندین سعی دهن تیشه فرهاد به خون شیرین کرد

1 می خرامید و صبوح از می بی غش زده بود لاله ای بود که سر از دل آتش زده بود

2 ای مه عید کجا گم شده بودی دیروز؟ که کمان ابروی من دست به ترکش زده بود

1 روز قسمت چون ادا فهمی به ابرو داده اند دلربایی را به آن چشم سخنگو داده اند

2 از کسی پروا ندارد دیده گستاخ من در دیار حسن چون آیینه ام رو داده اند

3 در تمنای لب او بوسه های آبدار می پرستان بر لب جام و لب جو داده اند

4 بی حنای بیعت گل نیست دستی در چمن عندلیبان را مگر بیهوشدارو داده اند؟

1 خون به جوشم ز خط غالیه گون می آید این بهاری است کز او بوی جنون می آید

2 عشق را خلوت خاصی است که از مشتاقان هر که از خویش برون رفت درون می آید

3 به تماشای تو ای سرو خرامان ز چمن گل نفس سوخته چون لاله برون می آید

1 زخم گستاخم لب تیغ شهادت می مکد شبنم من خون خورشید قیامت می مکد

2 نقش شیرین شسته شد از لوح خارا و هنوز تیشه فرهاد انگشت جلادت می مکد

3 از دهان خضر آب زندگانی می رود تیغ او از بس لب خود را به رغبت می مکد

1 دل به خال تو عبث چشم طمع دوخته بود مشک این نافه سراسر جگر سوخته بود

2 چون صبا بیهده بر گرد چمن گردیدم رزق من غنچه صفت در دلم اندوخته بود