متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند هر چه پیش آید به غیر از دوست، پشت پا زنند

2 با گناه ما چه سازد آتش دوزخ، مگر روز محشر طاعت ما را به روی ما زنند

1 پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند پرده فانوس، دامن بر چراغم می زند

2 عشقبازان را نسیم زلف می آرد به رقص بوی گل بیهوده خود را بر دماغم می زند

1 وقت جمعی خوش که تخمی در ته گل کرده‌اند خاطر خود جمع از امید حاصل کرده‌اند

2 زاهدان چون سکه بهر رونق بازار خود پشت بر زر، روی در دنیای باطل کرده‌اند

1 زهی رخ تو نموداری از بهشت خدا نهال قد تو برهان عالم بالا

2 گرفته راهی عشق از ملال خاطر ماست حباب در گره افکنده کار این دریا

3 خوشا کسی که ازین تنگنای بی حاصل به خاک برد دلی همچو سینه صحرا

4 سیاه روز چو فانوس بی چراغ بود درون پرده چشمی که نیست نور حیا

1 سخنی کز دهن تنگ تو برمی‌آید راز غیب است که از پرده به در می‌آید

2 از گلستان در و دیوار و ز آیینه قفاست آنچه از حسن تو ما را به نظر می‌آید

3 آمد کار من و رشته تسبیح یکی است که ز صد رهگذرم سنگ به سر می‌آید

1 چو برگ سبز کز باد خزانی زرد می گردد نشیند هر که با من یک نفس همدرد می گردد

2 به می گفتم غبار کلفت از خاطر فرو شویم ندانستم که از آب آسیا پرگرد می گردد

3 چنان کز صبح خیزد تیرگی از دامن شبها سیاهی دور از دلها به آه سرد می گردد

4 چنان کز خواب سنگین دیده شبخیز آساید دل بی تاب من ساکن ز کوه درد می گردد

1 اشک از گرمی آه دل من گلگون است طره آه من از سلسله مجنون است

2 سرو آورده خطی سبز ز دیوان قضا کز جهان دست تهی قسمت هر موزون است

1 کدامین سروقد از دامن محشر برون آمد؟ که بی تابانه صد آه از لب کوثر برون آمد

2 ز قید شش جهت چون غنچه درهم شد پر و بالم دوشش زد هر که چون عیسی ازین ششدر برون آمد

3 ز تاب عارضت در چشم مجمر آب می گردد بپوشان رخ که خون از دیده مجمر برون آمد

1 گل ز تیغ غمزه‌اش در خاک و خون غلتیده است چشم خورشید از غبار خط او ترسیده است

2 اشک ما در چشم دارد گرد غربت بر جبین گوهر ما در صدف داغ یتیمی دیده است

1 چو دست خود به دعا می پرست بردارد به باغ گریه کنان تاک دست بردارد

2 دعای صبح بناگوش بی اثر شده است دگر کسی به چه امید دست بردارد؟