متفرقات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 عقل را از مغز بیرون داغ سودا می برد جذبه خورشید شبنم را به بالا می برد

2 نوبهار مغفرت از مشرب ما سرخ روست ابر رحمت آب از پیمانه ما می برد

3 اگر چه باغ جهان از وفای گل خالی است به تن مباد سری کز هوای گل خالی است

4 اگر به کنج قفس راه باغبان افتد نمی رود به زبانش که جای گل خالی است

1 از سرد مهری آتش شوقم فسرده است روغن تلف مکن به چراغی که مرده است

2 با مشتری به چین جبین حرف می زند حسن تو گوشمال کسادی نخورده است

1 (یک ادای نمکین در همه عمر نکرد یارب این بخت مرا تهمت شوری که نهاد؟)

1 رخنه در سنگ کند ناخن اندیشه ما پنجه در پنجه الماس کند تیشه ما

2 باده روح در او نشأه ماتم بخشد مگر از سنگ مزارست گل شیشه ما

1 ناله بلبل به بال شیون ما می پرد چشم شبنم در هوای گلشن ما می پرد

2 آفتابی هست در طالع شبستان مرا یک دو روزی شد که چشم روزن ما می پرد

3 از فغان ما گلستانت بلند آوازه شد شعله حسنت به بال دامن ما می پرد

4 حاصل ما تنگدستان را به چشم کم مبین چشم برق از اشتیاق خرمن ما می پرد

1 بر رنگ عصمت تو می ناب دست یافت صد حیف بر کتان تو مهتاب دست یافت

2 نگذاشت آشنایی من چین در ابرویت کافر به طاق ابروی محراب دست یافت

1 به دل علاقه نداریم تا به جان چه رسد گذشته ایم ز خود تا به دیگران چه رسد

2 فقیر را ز غنی کاهش است قسمت و بس ز آشنایی گوهر به ریسمان چه رسد؟

1 در زیر بار مهره گل نیست دست ما ز اشک تاک سبحه کند می پرست ما

2 نه گوشه کلاه و نه زلف و نه توبه ایم خوبان چه بسته اند کمر در شکست ما؟

1 چندان که ممکن است کسی مردمی کند دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟

2 نان جوی به سفره هر کس که هست ازوست آدم زبان خویش اگر گندمی کند

3 طوفان نوح، کودک دریا ندیده ای است جایی که آب دیده ما قلزمی کند

1 رهنوردی که مدارش به توکل گذرد گر قدم بر سر دریا نهد از پل گذرد

2 کی به فکر خس و خاشاک من افتد برقی کز سیه خانه لیلی به تغافل گذرد