دل سیاه ارباب از صائب تبریزی دیوان اشعار 252
1. دل سیاه ارباب غیرت را ز منت می‌شود
شمع ما خاموش از دست حمایت می‌شود
گنج در ویرانه از صائب تبریزی دیوان اشعار 253
1. گنج در ویرانه من مار ارقم می‌شود
زعفران در سینه من ریشه غم می‌شود
کی دلِ دیوانهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 254
1. کی دلِ دیوانهٔ من رام آهو می‌شود؟
صحبت من قال از چشم سخنگو می‌شود
عافیت می خواهم از صائب تبریزی دیوان اشعار 255
1. عافیت می خواهم از گردون، ملالم می دهد
خوشدلی می جویم از اختر، وبالم می دهد
عشوه ها از طالع از صائب تبریزی دیوان اشعار 256
1. عشوه ها از طالع ناساز می باید کشید
با کمال بی نیازی ناز می باید کشید
آنچه آن روی لطیف از صائب تبریزی دیوان اشعار 257
1. آنچه آن روی لطیف از سایه مژگان کشید
کی عذار ماه مصر از سیلی اخوان کشید؟
خوش بهاری می از صائب تبریزی دیوان اشعار 258
1. خوش بهاری می رسد فکر می و ساغر کنید
کاسه را فربه کنید و کیسه را لاغر کنید
گل نشکفته من از صائب تبریزی دیوان اشعار 259
1. گل نشکفته من در چمن هرگز نمی‌خوابد
به شبنم در ته یک پیرهن هرگز نمی‌خوابد
خیال زلف او در از صائب تبریزی دیوان اشعار 260
1. خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد
خرام موج در دامان دریا بار می زیبد
ز شور بلبلان از صائب تبریزی دیوان اشعار 261
1. ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد
ز آه صبح، خورشید از هوای خود نمی افتد
مصفا چون شود از صائب تبریزی دیوان اشعار 262
1. مصفا چون شود دل در غبار تن نمی‌گنجد
که چون شد صیقلی آیینه در گلخن نمی‌گنجد
شکوه خامشی در از صائب تبریزی دیوان اشعار 263
1. شکوه خامشی در ظرف گفت و گو نمی گنجد
محیط بیکران در تنگنای جو نمی گنجد