گه لب لعلش دهد از صائب تبریزی دیوان اشعار 216
1. گه لب لعلش دهد دشنام و گه تحسین کند
هر نفس خود را به رنگی در دلم شیرین کند
...
می گذارد کفش از صائب تبریزی دیوان اشعار 217
1. می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان
در لباس خدمت اظهار ملالت می کند
...
روح را با تن شکم‌پرور از صائب تبریزی دیوان اشعار 218
1. روح را با تن شکم‌پرور برابر می‌کند
بادبان را کشتی پربار لنگر می‌کند
...
میان نور و ظلمت از صائب تبریزی دیوان اشعار 219
1. میان نور و ظلمت عالمی دارم، نمی دانم
که شامم صبح یا صبح امیدم شام می گردد
...
ز عشق افزون تمنای از صائب تبریزی دیوان اشعار 220
1. ز عشق افزون تمنای دل خودکام می گردد
ز خورشید قیامت این ثمرها خام می گردد
...
کدامین سینه از صائب تبریزی دیوان اشعار 221
1. کدامین سینه مجروح مهمان تو می گردد؟
که شور حشر بر گرد نمکدان تو می گردد
...
دل عاشق به جنت از صائب تبریزی دیوان اشعار 222
1. دل عاشق به جنت قانع از دلبر نمی گردد
تسلی تشنه دیدار از کوثر نمی گردد
...
کسی تا کی برای از صائب تبریزی دیوان اشعار 223
1. کسی تا کی برای رزق دل بر آسمان بندد؟
به جاب آب، آب رو به جوی کهکشان بندد
...
خطش خورشید را از صائب تبریزی دیوان اشعار 224
1. خطش خورشید را در دامگاه هاله می آرد
رخ او جام می را در لباس لاله می آرد
...
ز آب تیغ او هر از صائب تبریزی دیوان اشعار 225
1. ز آب تیغ او هر بیجگر سربرنمی آرد
ز سر تا نگذرد غواص، گوهر برنمی آرد
...
نهال قامت او از صائب تبریزی دیوان اشعار 226
1. نهال قامت او کی مرا از خاک بردارد؟
که چون نقش قدم افتاده ای در هر گذر دارد
...
خطر از قاطعان از صائب تبریزی دیوان اشعار 227
1. خطر از قاطعان راه، رهبر بیشتر دارد
که پیرو پیش رو از پیشرو دایم سیر دارد
...