ارباب حیا را از صائب تبریزی دیوان اشعار 132
1. ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست
روزی ز دل خود خورد آن را که زبان نیست
در چشم و دل پاک از صائب تبریزی دیوان اشعار 133
1. در چشم و دل پاک ز دنیا خبری نیست
در عالم حیرت ز تماشا خبری نیست
هر کس طمع روی از صائب تبریزی دیوان اشعار 134
1. هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت
امید شکرخند گل از چاک قفس داشت
زاهدان را گوشه از صائب تبریزی دیوان اشعار 135
1. زاهدان را گوشه خلوت بس است
عارفان را نشأه وحدت بس است
ای دل بی درد، از صائب تبریزی دیوان اشعار 136
1. ای دل بی درد، آزادی بس است
این همه آزار ما دادی بس است
در چشم پاکبازان از صائب تبریزی دیوان اشعار 137
1. در چشم پاکبازان آن دلنواز پیداست
آیینه صاف چون شد آیینه ساز پیداست
سرکشم ز ابر بهاری از صائب تبریزی دیوان اشعار 138
1. سرکشم ز ابر بهاری گذشته است
شراب من از خوشگواری گذشته است
غم پوشش برونم از صائب تبریزی دیوان اشعار 139
1. غم پوشش برونم را گرفته است
خیال نان درونم را گرفته است
ای که گفتی نگاه از صائب تبریزی دیوان اشعار 140
1. ای که گفتی نگاه خیره تو
پرده شرم از میان برداشت:
زهرست بی تبسم از صائب تبریزی دیوان اشعار 141
1. زهرست بی تبسم شیرین شراب تلخ
با بخت شور چند توان خورد آب تلخ
شنیدم آنقدر از صائب تبریزی دیوان اشعار 142
1. شنیدم آنقدر از دوستان تلخ
که شد شیرینی جان در دهان تلخ
زلف مشکین تو از صائب تبریزی دیوان اشعار 143
1. زلف مشکین تو سر در دامن محشر نهاد
خط گستاخ تو لب را بر لب کوثر نهاد