اشک خالی کن دلهای از صائب تبریزی دیوان اشعار 108
1. اشک خالی کن دلهای غم اندوخته است
سخن سرد نسیم جگر سوخته است
راحت و محنت عالم از صائب تبریزی دیوان اشعار 109
1. راحت و محنت عالم به هم آمیخته است
گوهر تجربه در خاک سفر ریخته است
دل هر کس که مسلم از صائب تبریزی دیوان اشعار 110
1. دل هر کس که مسلم ز علایق رسته است
چون سپندی است که از آتش سوزان جسته است
جوش سودا ز سرم از صائب تبریزی دیوان اشعار 111
1. جوش سودا ز سرم عقل گرانبار گرفت
این چنین گل نتوان از سر دستار گرفت
دل به منت ز من از صائب تبریزی دیوان اشعار 112
1. دل به منت ز من آن یار جفاکیش گرفت
گل به رغبت نتوان از کف درویش گرفت
(دلم ز سینه به از صائب تبریزی دیوان اشعار 113
1. (دلم ز سینه به آن زلف تابدار گریخت
ز چارموجه غم در دهان مار گریخت)
مرا گشایش خاطر از صائب تبریزی دیوان اشعار 114
1. مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست
کمند وحدت من چارموجه دریاست
سیاه روی کتاب از صائب تبریزی دیوان اشعار 115
1. سیاه روی کتاب از ورق شماری ماست
شبی که صبح ندارد سیاهکاری ماست
ترا که پنبه گوش از صائب تبریزی دیوان اشعار 116
1. ترا که پنبه گوش شعور سیماب است
نفس کشیدن محشر فسانه خواب است
زبان شانه درازست از صائب تبریزی دیوان اشعار 117
1. زبان شانه درازست بر سر عالم
به این که خدمت زلف تو حق شمشادست
دل آرمیده بود از صائب تبریزی دیوان اشعار 118
1. دل آرمیده بود گفتگو چو هموارست
چمن صحیح بود تا نسیم بیمارست
ستاره سحر عشق از صائب تبریزی دیوان اشعار 119
1. ستاره سحر عشق چشم بیدارست
غبار لشکر غم ناله شرربارست