به گلشن چون روی، بنما به گل چاک گریبان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 61
1. به گلشن چون روی، بنما به گل چاک گریبان را
در باغ نوی بگشای بر رو عندلیبان را
نلرزد چون دل از دهشت چو برگ بیدپیران را؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 62
1. نلرزد چون دل از دهشت چو برگ بیدپیران را؟
که عینک هست میزان قیامت دوربینان را
به آسانی شود دلها مسخر گوشهگیران را از صائب تبریزی دیوان اشعار 63
1. به آسانی شود دلها مسخر گوشهگیران را
ید طولاست در صید مگسها عندلیبان را
کشید آن سنگدل از دست من زلف پریشان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 64
1. کشید آن سنگدل از دست من زلف پریشان را
که سازد کعبه در ایام موسم جمع دامان را
ز نقصان گهر باشد گرانخیزی بزرگان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 65
1. ز نقصان گهر باشد گرانخیزی بزرگان را
که خودداری میسر نیست گوهرهای غلتان را
نشاط ظاهر از دل کی برد غمهای پنهان را؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 66
1. نشاط ظاهر از دل کی برد غمهای پنهان را؟
گره نگشاید از دل خنده سوفار پیکان را
عدالت عمر جاویدان دهد فرمانروایان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 67
1. عدالت عمر جاویدان دهد فرمانروایان را
سبیل خضر کن همچون سکندر آب حیوان را
مصیبت میکند بر دل گوارا زهر مردن را از صائب تبریزی دیوان اشعار 68
1. مصیبت میکند بر دل گوارا زهر مردن را
در آتش مینهد داغ عزیزان نعل رفتن را
بلایی نیست چون دل واپسی جانهای روشن را از صائب تبریزی دیوان اشعار 69
1. بلایی نیست چون دل واپسی جانهای روشن را
که میگردد گره در رشته سنگ راه، سوزن را
نمی گردد حجاب از دورگردی لفظ مضمون را از صائب تبریزی دیوان اشعار 70
1. نمی گردد حجاب از دورگردی لفظ مضمون را
سواد شهر نتواند مسخر کرد مجنون را
چه حاصل کز غزالان بزم رنگین است مجنون را؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 71
1. چه حاصل کز غزالان بزم رنگین است مجنون را؟
سگ لیلی به از آهوی مشکین است مجنون را
به خاموشی سرآور روزگار زندگانی را از صائب تبریزی دیوان اشعار 72
1. به خاموشی سرآور روزگار زندگانی را
اگر دربسته می خواهی بهشت جاودانی را