عمر گویی است از صائب تبریزی دیوان اشعار 373
1. عمر گویی است سبک، قامت خم چوگانش
که به یک زخم برون می برد از میدانش
به عزم صید چنان از صائب تبریزی دیوان اشعار 374
1. به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش
که خنده در دهن کبک سوخت پروازش
مطرب مکن ز صافی از صائب تبریزی دیوان اشعار 375
1. مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش
چون زلف بی شکن بود آواز بی خراش
محو کی از صفحه از صائب تبریزی دیوان اشعار 376
1. محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟
من همان ذوقم که می یابند از افکار من
بس که از دوران از صائب تبریزی دیوان اشعار 377
1. بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من
می زند بر سینه سنگ آیینه از تمثال من
دارد از سبقت از صائب تبریزی دیوان اشعار 378
1. دارد از سبقت ز چشم بد خطرها جان من
هر که پیش افتد ز من، باشد بلاگردان من
از علایق دل ز از صائب تبریزی دیوان اشعار 379
1. از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون
پای سرو از گل ز بار دل نمی آید برون
آبروی دیده ها از صائب تبریزی دیوان اشعار 380
1. آبروی دیده ها باشد ز اشک آتشین
کاسه دریوزه می گردد نگین دان بی نگین
در جبین تاک، از صائب تبریزی دیوان اشعار 381
1. در جبین تاک، نور باده بی غش ببین
در ته بال سمند شعله آتش ببین
خط مشکین را به از صائب تبریزی دیوان اشعار 382
1. خط مشکین را به گرد خال آن مهوش ببین
جنگ موران بر سر آن دانه دلکش ببین
ز شعر خویش نتوان از صائب تبریزی دیوان اشعار 383
1. ز شعر خویش نتوان فیض شعر دیگران بردن
تمتع بیش از فرزند مردم می توان بردن
ز شرم افزون توان از صائب تبریزی دیوان اشعار 384
1. ز شرم افزون توان گل از عذار دلستان چیدن
خوشا باغی که گل از باغبانش می‌توان چیدن