مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 دل ز من خال یار می گیرد حق به مرکز قرار می گیرد

1 از کرم آن کس که شهرت است مرادش کاسه دریوزه است دست گشادش

1 طول امر از دل چه خیال است برآید؟ این ریشه ازین خاک محال است برآید

1 یکی دو شد ز اجل ماتم روان غریب دوباره کور شود کور در مکان غریب

1 گل سر سبد روزگار، خوش خویی است کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

1 می کند آتش زبان دفع گزند خویشتن مصرع برجسته خود باشد سپند خویشتن

1 چه خیال است کند مست ترا باده ناب مستی چشم ترا آب خمارست شراب

1 بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق بهر خواب روز، شب را زنده می دارند خلق

1 ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای بر آب زندگی خط باطل کشیده ای

1 چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟