مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید دل پیکان ز شکرخنده سوفار نگشاید

1 چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد آب در دیده خورشید قیامت گردد

1 سر ما گرم ز زور می بی غش گردد آسیای پر پروانه به آتش گردد

1 صحبت مردم افسرده سکون می آرد آب استاده، ز پا رشته برون می آرد

1 صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد شب آدینه مستان به ازین می گذرد

1 طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد شمع امید من از عالم آب افروزد

1 بی تائمل به مقامی دل غافل نرسد هر که نشمرده نهد گام به منزل نرسد

1 از سفر با رخ افروخته جانان آمد رفت چون ماه و چو خورشید درخشان آمد

1 اهل بازار ز زهاد به انصافترند بیشتر دست و دهن آب کشان، پاک برند

1 پیش سایل چه ضرورست بپا برخیزند؟ از سر مال به تعظیم گدا برخیزند