مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت بوی امیدواری می آید از دهانت

1 تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد به خم گردیدن از خود سیل را پل دور می سازد

1 دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد چو عقل طفل بیند بر کنار بام، می لرزد

1 تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد ز آب آتشین خویشتن یاقوت وا سوزد

1 اگر مهر خموشی زان لب شیرین بیان خیزد سبک چون پنبه سنگینی ز هر گوش گران خیزد

1 ز بس گفتار من از دل غبارآلود می‌خیزد چو بردارم قلم خط غبار از کلک من ریزد!

1 به تمکینی ز جای خویش آن طناز می‌خیزد که می‌لرزد عرق بر چهره‌اش اما نمی‌ریزد

1 زخامی هر کبابی اشک خونین بر زمین ریزد کباب دل چو گردد پخته اشک آتشین ریزد

1 ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد از آن مهر خدایی ماه من خورشید تابان شد

1 چه پروا عاشق بیتاب را از سوختن باشد؟ که چون پروانه در گیرد چراغ انجمن باشد