دلی که آب شد از عشق برقرار بود از صائب تبریزی دیوان اشعار 301
1. دلی که آب شد از عشق برقرار بود
که گل گلاب چو گردید پایدار بود
دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود از صائب تبریزی دیوان اشعار 302
1. دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود
سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود
به دست من کمر نازک تو چون آید؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 303
1. به دست من کمر نازک تو چون آید؟
مگر مرا ز کف دست مو برون آید
اگر ز دست تهی، کام برنمی آید از صائب تبریزی دیوان اشعار 304
1. اگر ز دست تهی، کام برنمی آید
چگونه بهله برون زان کمر نمی آید؟
نخلی که سرکشی نکند پایمال باد! از صائب تبریزی دیوان اشعار 305
1. نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!
خون گل پیاده به گلچین حلال باد!
سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 306
1. سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد
این ماهتاب روز، مرا شیرمست کرد
در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 307
1. در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد
گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد
حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 308
1. حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد
شهباز چشم بسته دل خویش می خورد
با جسم کس به عالم بالا نمی رسد از صائب تبریزی دیوان اشعار 309
1. با جسم کس به عالم بالا نمی رسد
دجال خرسوار به عیسی نمی رسد
دل از سفید گشتن مو ناامید شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 310
1. دل از سفید گشتن مو ناامید شد
عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد
حسن تو زیردست خط مشکبار شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 311
1. حسن تو زیردست خط مشکبار شد
این مور رفته رفته سلیمان شکار شد
غلیان ز دودمان وجود آشکار شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 312
1. غلیان ز دودمان وجود آشکار شد
عالم پر از ستاره دنباله دار شد