مزن ای سرو با از صائب تبریزی دیوان اشعار 265
1. مزن ای سرو با شمشاد او لاف از خرام خود
که رسوایی ندارد تیغ چوبین در نیام خود
نگردم چون سبو از صائب تبریزی دیوان اشعار 266
1. نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود
ز غیرت دست خود پیوسته دارم بر گلوی خود
گریبان چاک در از صائب تبریزی دیوان اشعار 267
1. گریبان چاک در گلشن چو آن طناز می آید
ز شاخ گل تذرو رنگ در پرواز می آید
ز ماه نوگشاد از صائب تبریزی دیوان اشعار 268
1. ز ماه نوگشاد عقده دلها نمی آید
گره وا کردن از یک ناخن تنها نمی آید
به قلب خصم عاجز از صائب تبریزی دیوان اشعار 269
1. به قلب خصم عاجز تاختن از ما نمی آید
به روی سایه تیغ افراختن از ما نمی آید
به روی نرم، کار از صائب تبریزی دیوان اشعار 270
1. به روی نرم، کار از اهل دنیا برنمی آید
که بی آهن شرار از سنگ خارا برنمی آید
نشاط ظاهری دل از صائب تبریزی دیوان اشعار 271
1. نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید
دل پیکان ز شکرخنده سوفار نگشاید
چون فروزان ز از صائب تبریزی دیوان اشعار 272
1. چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد
آب در دیده خورشید قیامت گردد
سر ما گرم ز زور از صائب تبریزی دیوان اشعار 273
1. سر ما گرم ز زور می بی غش گردد
آسیای پر پروانه به آتش گردد
صحبت مردم افسرده از صائب تبریزی دیوان اشعار 274
1. صحبت مردم افسرده سکون می آرد
آب استاده، ز پا رشته برون می آرد
صبح وصل است و از صائب تبریزی دیوان اشعار 275
1. صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد
شب آدینه مستان به ازین می گذرد
طفل محبوبم اگر از صائب تبریزی دیوان اشعار 276
1. طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد
شمع امید من از عالم آب افروزد