مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای چشم گرسنه مست تماشا نکرده ای

1 بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من می زند بر سینه سنگ آیینه از تمثال من

1 می‌کشان را باده گلرنگ خندان می‌کند یک گلابی مجلس ما را گلستان می‌کند

1 توجه نیست با دلهای سنگین عشق سرکش را نمی باشد به هم آمیزشی یاقوت و آتش را

1 دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان خرمن خود را چو کردی پاک در صحرا ممان

1 نمی‌آیی به بیداری چو در آغوش من شب‌ها رها کن تا بدزدم بوسه‌ای در خواب از آن لب‌ها

1 رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت بوی امیدواری می آید از دهانت

1 پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او که یک دم بر زمین ننشیند از دوش و کنار او

1 پیر را قامت خم سوی عدم راهبرست این کمانی است که از تیر سبکسیرترست

1 کی نسیم صبحدم با غنچه گل کرده است آنچه با دل زخم شمشیر تغافل کرده است