دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد از صائب تبریزی دیوان اشعار 181
1. دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد
این سپند شوخ آتش را به فریاد آورد
عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 182
1. عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد
زین مدد خرج لباسی مملکت آباد شد
خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 183
1. خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد
گرچه خود در خواب ماندم عالمی بیدار شد
بیتأمل هرکه در محفل سخنپرداز شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 184
1. بیتأمل هرکه در محفل سخنپرداز شد
چون زبان آتشین شمع، خرج گاز شد
خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 185
1. خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد
آدم از جنت برای گندمی آواره شد
تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد از صائب تبریزی دیوان اشعار 186
1. تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد
غنچه را خمیازه گل باعث خمیازه شد
داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد از صائب تبریزی دیوان اشعار 187
1. داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد
برگریزان زبان شد گفتگو آخر نشد
تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند از صائب تبریزی دیوان اشعار 188
1. تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند
سوزنی کز دل برآرد خار در عالم نماند
ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند از صائب تبریزی دیوان اشعار 189
1. ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند
وعده گاه عالمی را نام خلوت کرده اند
تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند از صائب تبریزی دیوان اشعار 190
1. تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند
چشم مجمر آب آورده است از دود سپند
غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 191
1. غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند
یاد شکر داغ شیرین را نمک سایی کند
در دل معشوق جای خود ادب وا می کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 192
1. در دل معشوق جای خود ادب وا می کند
بهله از کوتاه دستی بر کمر جا می کند