تیشه فرهاد گردیده است هر مو بر تنم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1057
1. تیشه فرهاد گردیده است هر مو بر تنم
تا ازان معشوق شیرین‌کار دور افتاده‌ام
با همه مشکل گشایی خاک باشد رزق من از صائب تبریزی دیوان اشعار 1058
1. با همه مشکل گشایی خاک باشد رزق من
با همه مشکل گشایی خاک باشد رزق من
هیچ کس را دل نمی‌سوزد به من چون آفتاب از صائب تبریزی دیوان اشعار 1059
1. هیچ کس را دل نمی‌سوزد به من چون آفتاب
گرچه از بام بلند آسمان افتاده‌ام
ز سردمهری احباب، در ریاض جهان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1060
1. ز سردمهری احباب، در ریاض جهان
تمام برگ سفر چون گل خزان زده‌ام
کسی به خاک چو من گوهری نیندازد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1061
1. کسی به خاک چو من گوهری نیندازد
به سهواز گره روزگار وا شده‌ام
به پای قافله رفتن ز من نمی‌آید از صائب تبریزی دیوان اشعار 1062
1. به پای قافله رفتن ز من نمی‌آید
چو آفتاب به تنها روی برآمده‌ام
چو بید اگر چه درین باغ بی برآمده‌ام از صائب تبریزی دیوان اشعار 1063
1. چو بید اگر چه درین باغ بی برآمده‌ام
به عذر بی ثمری سایه گستر آمده‌ام
همان به خاک برابر چو نور خورشیدم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1064
1. همان به خاک برابر چو نور خورشیدم
اگرچه از همه آفاق بر سر آمده‌ام
چون قلم، شد تنگ بر من از سیه‌کاری جهان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1065
1. چون قلم، شد تنگ بر من از سیه‌کاری جهان
نیست جز یک پشت ناخن، دستگاه خنده‌ام
بر زمین ناید ز شادی پای من چون گردباد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1066
1. بر زمین ناید ز شادی پای من چون گردباد
تا خس و خاشاک هستی را به هم پیچیده‌ام
از حریم قرب، چون سنگم به دور انداخته است از صائب تبریزی دیوان اشعار 1067
1. از حریم قرب، چون سنگم به دور انداخته است
چون فلاخن هر که را بر گرد سر گردیده‌ام
سال‌ها در پرده دل خون خود را خورده‌ام از صائب تبریزی دیوان اشعار 1068
1. سال‌ها در پرده دل خون خود را خورده‌ام
تا درین گلزار چون گل یک دهن خندیده‌ام