جمع سازد برگ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1009
1. جمع سازد برگ عیش از بهر تاراج خزان
در بهار آن کس که می‌بندد در بستان خویش
...
چون سرو در مقام از صائب تبریزی دیوان اشعار 1010
1. چون سرو در مقام رضا ایستاده‌ام
آسوده خاطرم ز بهار و خزان خویش
...
دایم به خون از صائب تبریزی دیوان اشعار 1011
1. دایم به خون گرم شفق غوطه می‌خورم
چون صبح صادق از نفس راستین خویش
...
از بیقراری از صائب تبریزی دیوان اشعار 1012
1. از بیقراری دل اندوهگین خویش
خجلت کشم همیشه ز پهلونشین خویش
...
چو یوسفم که از صائب تبریزی دیوان اشعار 1013
1. چو یوسفم که به چاه افتد از کنار پدر
اگر به چرخ برآیم ز آستانه خویش
...
چو زلف ماتمیان از صائب تبریزی دیوان اشعار 1014
1. چو زلف ماتمیان درهم است کار جهان
ازین بلای سیه، دور دار شانه خویش
...
بر دشمنان شمردم، از صائب تبریزی دیوان اشعار 1015
1. بر دشمنان شمردم، عیب نهانی خویش
خود را خلاص کردم، از پاسبانی خویش
...
نیم به خاطر از صائب تبریزی دیوان اشعار 1016
1. نیم به خاطر صحرا چو گردباد گران
نفس چو راست کنم، می‌برم گرانی خویش
...
در دشت با سرابم، از صائب تبریزی دیوان اشعار 1017
1. در دشت با سرابم، در بحر یار آبم
چون موج در عذابم، از خوش عنانی خویش
...
ز حال دل خبرم از صائب تبریزی دیوان اشعار 1018
1. ز حال دل خبرم نیست، اینقدر دانم
که دست شانه نگارین برآمد از مویش
...
چه سود ازین از صائب تبریزی دیوان اشعار 1019
1. چه سود ازین که بلندست دامن فانوس؟
چو هیچ وقت نیامد به کار گریهٔ شمع
...
چو برگ غنچهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1020
1. چو برگ غنچهٔ نشکفته ما گرفته دلان
نشد که سر به هم آریم یک زمان در باغ
...