ده در شود گشاده، شود بسته چون دری از صائب تبریزی دیوان اشعار 85
1. ده در شود گشاده، شود بسته چون دری
انگشت ترجمان زبان است لال را
هر چند حسن را خطر از چشم پاک نیست از صائب تبریزی دیوان اشعار 86
1. هر چند حسن را خطر از چشم پاک نیست
پنهان ز آب و آینه کن آن جمال را
از کوه غم اگر چه دو تا گشته قامتم از صائب تبریزی دیوان اشعار 87
1. از کوه غم اگر چه دو تا گشته قامتم
نشکسته است آبله در زیر پا مرا
غافل مشو که وقت شناسان نوبهار از صائب تبریزی دیوان اشعار 88
1. غافل مشو که وقت شناسان نوبهار
چون لاله بر زمین ننهادند جام را
در گردش آورید می لعل‌فام را از صائب تبریزی دیوان اشعار 89
1. در گردش آورید می لعل‌فام را
زین بیش خشک لب مپسندید جام را
دل چو شد افسرده، از جسم گرانجان پاره‌ای است از صائب تبریزی دیوان اشعار 90
1. دل چو شد افسرده، از جسم گرانجان پاره‌ای است
رنگ برگ خویش باشد میوه‌های خام را
پای به خواب رفتهٔ کوه تحملم از صائب تبریزی دیوان اشعار 91
1. پای به خواب رفتهٔ کوه تحملم
نتوان به تیغ کرد ز دامن جدا مرا
بوسه را در نامه می‌پیچد برای دیگران از صائب تبریزی دیوان اشعار 92
1. بوسه را در نامه می‌پیچد برای دیگران
آن که می‌دارد دریغ از عاشقان پیغام را
ازان چون موی آتش دیده یک دم نیست آرامم از صائب تبریزی دیوان اشعار 93
1. ازان چون موی آتش دیده یک دم نیست آرامم
که آتش طلعتان دارند نبض پیچ و تابم را
کسی به موی نیاویخته است خرمن گل از صائب تبریزی دیوان اشعار 94
1. کسی به موی نیاویخته است خرمن گل
غم میان تو دارد به پیچ و تاب مرا
جنون به بادیه پرورده چون سراب مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 95
1. جنون به بادیه پرورده چون سراب مرا
سواد شهر بود آیهٔ عذاب مرا
به دامان قیامت پاک نتوان کرد خون من از صائب تبریزی دیوان اشعار 96
1. به دامان قیامت پاک نتوان کرد خون من
همین جا پاک کن ای سنگدل با خود حسابم را