ده در شود گشاده، از صائب تبریزی دیوان اشعار 85
1. ده در شود گشاده، شود بسته چون دری
انگشت ترجمان زبان است لال را
هر چند حسن را خطر از صائب تبریزی دیوان اشعار 86
1. هر چند حسن را خطر از چشم پاک نیست
پنهان ز آب و آینه کن آن جمال را
از کوه غم اگر چه از صائب تبریزی دیوان اشعار 87
1. از کوه غم اگر چه دو تا گشته قامتم
نشکسته است آبله در زیر پا مرا
غافل مشو که وقت از صائب تبریزی دیوان اشعار 88
1. غافل مشو که وقت شناسان نوبهار
چون لاله بر زمین ننهادند جام را
در گردش آورید از صائب تبریزی دیوان اشعار 89
1. در گردش آورید می لعل‌فام را
زین بیش خشک لب مپسندید جام را
دل چو شد افسرده، از صائب تبریزی دیوان اشعار 90
1. دل چو شد افسرده، از جسم گرانجان پاره‌ای است
رنگ برگ خویش باشد میوه‌های خام را
پای به خواب رفتهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 91
1. پای به خواب رفتهٔ کوه تحملم
نتوان به تیغ کرد ز دامن جدا مرا
بوسه را در نامه از صائب تبریزی دیوان اشعار 92
1. بوسه را در نامه می‌پیچد برای دیگران
آن که می‌دارد دریغ از عاشقان پیغام را
ازان چون موی آتش از صائب تبریزی دیوان اشعار 93
1. ازان چون موی آتش دیده یک دم نیست آرامم
که آتش طلعتان دارند نبض پیچ و تابم را
کسی به موی نیاویخته از صائب تبریزی دیوان اشعار 94
1. کسی به موی نیاویخته است خرمن گل
غم میان تو دارد به پیچ و تاب مرا
جنون به بادیه از صائب تبریزی دیوان اشعار 95
1. جنون به بادیه پرورده چون سراب مرا
سواد شهر بود آیهٔ عذاب مرا
به دامان قیامت از صائب تبریزی دیوان اشعار 96
1. به دامان قیامت پاک نتوان کرد خون من
همین جا پاک کن ای سنگدل با خود حسابم را