ز فیض سرمهٔ حیرت از صائب تبریزی دیوان اشعار 109
1. ز فیض سرمهٔ حیرت درین تماشاگاه
یکی شده است چو آیینه خوب و زشت مرا
درین بساط، من از صائب تبریزی دیوان اشعار 110
1. درین بساط، من آن آدم سیه‌کارم
که فکر دانه برآورد از بهشت مرا
به بوی پیرهن از صائب تبریزی دیوان اشعار 111
1. به بوی پیرهن از دوست صلح نتوان کرد
کجا فریب دهد جلوهٔ بهشت مرا؟
چو برگ، بر سر از صائب تبریزی دیوان اشعار 112
1. چو برگ، بر سر حاصل نمی‌توان لرزید
کجاست سنگ، که دل از ثمر گرفت مرا
می‌شوم گل، در از صائب تبریزی دیوان اشعار 113
1. می‌شوم گل، در گریبان خار می‌افتد مرا
غنچه می‌گردم، گره در کار می‌افتد مرا
بس که دارم انفعال از صائب تبریزی دیوان اشعار 114
1. بس که دارم انفعال از بی‌وجودیهای خویش
آب گردم چون کسی از خاک بردارد مرا
چندان که پا ز از صائب تبریزی دیوان اشعار 115
1. چندان که پا ز کوی خرابات می‌کشم
آب روان حکم قضا می‌برد مرا
غمگین نیم که از صائب تبریزی دیوان اشعار 116
1. غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا
نزدیک می‌کند به خدا، دست رد مرا
ز زندگانی خود، از صائب تبریزی دیوان اشعار 117
1. ز زندگانی خود، چرخ سیر کرد مرا
دم فسردهٔ این پیر، پیر کرد مرا
گرفت نفس غیور از صائب تبریزی دیوان اشعار 118
1. گرفت نفس غیور اختیار از دستم
مدد کنید که کافر اسیر کرد مرا!
خانه بر دوش‌تر از صائب تبریزی دیوان اشعار 119
1. خانه بر دوش‌تر از ابر بهاران بودم
لنگر درد تو، چون کوه گران کرد مرا
سبک از عقل به از صائب تبریزی دیوان اشعار 120
1. سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
صحبت پیر خرابات جوان کرد مرا