گر چو خورشید از صائب تبریزی دیوان اشعار 121
1. گر چو خورشید به خود تیغ زنم، معذورم
طرفی نیست درین عالم نامرد مرا
وادی پیموده از صائب تبریزی دیوان اشعار 122
1. وادی پیموده را از سر گرفتن مشکل است
چون زلیخا، عشق می‌ترسم جوان سازد مرا
می‌کنم در جرعهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 123
1. می‌کنم در جرعهٔ اول سبکبارش ز غم
چون سبو هر کس که بار دوش می‌سازد مرا
فیض صبح زنده‌دل از صائب تبریزی دیوان اشعار 124
1. فیض صبح زنده‌دل بیش است از دلهای شب
مرگ پیران از جوانان بیشتر سوزد مرا
برنمی‌آیم به از صائب تبریزی دیوان اشعار 125
1. برنمی‌آیم به رنگی هر زمان چون نوبهار
سرو آزادم که دایم یک قبا باشد مرا
تا ننوشانم، از صائب تبریزی دیوان اشعار 126
1. تا ننوشانم، نگردد در مذاقم خوشگوار
در قدح چون خضر اگر آب بقا باشد مرا
چون ز دنیا نعمت از صائب تبریزی دیوان اشعار 127
1. چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا؟
خون دل چندان نمی‌یابم که بس باشد مرا
در طریقت، بار از صائب تبریزی دیوان اشعار 128
1. در طریقت، بار هر کس را که نگرفتم به دوش
چون گشودم چشم بینش، بار بر دل شد مرا
قامت خم برد آرام از صائب تبریزی دیوان اشعار 129
1. قامت خم برد آرام و قرار از جان من
خواب شیرین، تلخ ازین دیوار مایل شد مرا
نخل امید مرا از صائب تبریزی دیوان اشعار 130
1. نخل امید مرا جز بار دل حاصل نبود
حیف ازان عمری که صرف باغبانی شد مرا
ز من به نکتهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 131
1. ز من به نکتهٔ رنگین چو لاله قانع شو
که از برای درودن نکشته‌اند مرا
فنای من به نسیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 132
1. فنای من به نسیم بهانه‌ای بندست
به خاک با سر ناخن نوشته‌اند مرا