بس که دیدم سردمهری از صائب تبریزی دیوان اشعار 145
1. بس که دیدم سردمهری از نسیم نوبهار
باده خون مرده شد چون لاله در ساغر مرا
بر خاطر موج است از صائب تبریزی دیوان اشعار 146
1. بر خاطر موج است گران، دیدن ساحل
یارب تو نگه دار ز منزل سفرم را!
عمر شد در گوشمالم از صائب تبریزی دیوان اشعار 147
1. عمر شد در گوشمالم صرف، گویا روزگار
می‌کند ساز از برای محفل دیگر مرا
پرتو منت کند از صائب تبریزی دیوان اشعار 148
1. پرتو منت کند دلهای روشن را سیاه
می‌کشد دست حمایت شمع مغرور مرا
تا در کمند رشتهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 149
1. تا در کمند رشتهٔ هستی فتاده‌ام
دل خوردن است کار چو عقد گهر مرا
سیل از ویرانهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 150
1. سیل از ویرانهٔ من شرمساری می‌برد
نیست جز افسوس در کف، خانه‌پرداز مرا
از نوازش، منت از صائب تبریزی دیوان اشعار 151
1. از نوازش، منت روی زمین دارد به من
چرخ سنگین‌دل زند گر بر زمین ساز مرا
می‌کشم تهمت از صائب تبریزی دیوان اشعار 152
1. می‌کشم تهمت سجادهٔ تزویر از خلق
گرچه فرسوده شد از بار سبو دوش مرا
مرا ز کوی خرابات، از صائب تبریزی دیوان اشعار 153
1. مرا ز کوی خرابات، پای رفتن نیست
مگر به خانه برد محتسب به دوش مرا
چنان ز تنگی این از صائب تبریزی دیوان اشعار 154
1. چنان ز تنگی این بوستان در آزارم
که صبح عید بود روی گلفروش مرا
گر بدانی چه قدر از صائب تبریزی دیوان اشعار 155
1. گر بدانی چه قدر تشنهٔ دیدار توام
خواهی آمد عرق‌آلود به آغوش مرا!
شب زلف سیه افسانهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 156
1. شب زلف سیه افسانهٔ خوابم شده بود
ساخت بیدار دل آن صبح بناگوش مرا